Sen gittin, zaman kaydı aklımdan
Birbirine dolandı yıllar
Kaç mevsimi vardı ömrün
Hangi renkti bayramlar
Ve hangi tarihe denk gelirdi özel günler
Bilmiyordum anneciğim
Yokluğun mu daha çok canımı yakıyordu
Yoksa bıraktığın hatıraların mı?

Zamanın hangi çağına gizlemişti ölüm seni
Ve niye unutturmuştu aklım kendini bana
Öksüz bir kalbin karanlığında
Çok mu zordu bunu anlamak
Senin bir fikrin var mı annem? Yok değil mi?
Çünkü sensizlik hüznün gerçek yüzü...

Sen gittin
Asılı kaldım kuru bir ağacın dalında
Kanatsız bir kuşun yuvasında
İki türlü acı yaşadık kuş ve ben
Hem yetim, hem öksüzdük
Ama bugün yalnızca sana ağladık annem...

Ardında dağlar kadar acı, öptün toprağı
Bıraktın beni yalnızlığın sığınağında
Yol uzaktı, yol kapalıydı
Sadece bir dağ vardı karşımda
Tırmandım, tırmandım ta ki, dizlerim dur diyene kadar
Sonra dönüp baktım arkama, hala dağın eteğindeyim
Çiçekler solmuş, uyumuş güneş
Yağmurunu dondurmuş bulut
Her şeyi gizlemiş içine, yüzü kapkaranlık!..

İnan ki, ne kıştayım, ne baharda
Hala bıraktığın acının ortasındayım
Özlemin salıncağında sallanıp duruyorum
Söyle bana ey çakır gözlüm
Ben nasıl diyeyim sana:’Anneler Günü’n kutlu olsun’
Öpebiliyor muyum elini
Duyabiliyor muyum sesini
Hem kendimi hem de seni kandırmak
Yalan söylemek, yakışır mı bana ANNEM!...

Rukiye Çelik
12 Mayıs 2024