Dünde bıraktığım anılarımın hayaliyle çıktım yola
Karıncaların ekmek teknesinden
Kovanlarına arının sakladığı rüyalarından
Körpe bir yüreğin kısılan sesinden
Baharın renginden, çimenin kokusundan
Geçtim de geldim, akan suyun sesiyle yarenlik etmeye...

Ağaçlarda ev kuran kuşların diline dolandım
Kâh şarkıları oldum, kâh gagalarında yemleri
Kâh göklerini paylaştığım kanatları
Kâh yere değen ayakları, uçuşan tüyleri...

Dağların dumanını taşıyan rüzgarın nefesinden
Medet umdum savrulmalarından tozun-toprağın
Geçmişin haylazlıklarını, düşe kalka büyümelerin zaferi sandım
Sus dediklerinde sustum, otur dediklerinde oturdum
Gülün dikenine tutunmuş çocuk ellerimle
Kendine yetmeyen minik kalbime kulak verdim
Hangi rüyaya uyku olduğunu düşlerimin
Öğrenmek istedim yoldaşım sarı yapraktan...

Budanarak düşen ağaç dalları gibi
Ellerimden usulca çekildi minik parmaklarım
Koruyamadım, kısa sürdü yarınlara dair hayallerim
Oysaki, sadece göğe yükselmek içindi çırpınışlarım
Her uçurtmanın, havalanan her tayyarenin ardından
Yüreğimin en uzak kıyısına ulaşmaktı arzum...

Büyürken biraz biraz
Tek başıma üşümemek için duldasız mevsimerde
Gecemi sabaha taşıyan rüyalarıma sığındım
Yalvardım, uyansam bile bitmesin rüyalarım
Rüyalarım ki, terk etti yastığımı, yorganımı ve beni. Bitti!
Artık hiç rüya göremiyorum, kabuslar dolaşıyor gecelerimde
Çünkü aklıma takılan çocukluğuma zincir vurulmuştu
Alınmıştı elimden düşlerimin baharı...

Rukiye Çelik
Ankara 5 Mart 2018