çocuk!..
önce sessiz okudum sana yazdığım şiiri
sonra sesli...
sesli okursam, daha bir anlıyorum şiirin söylediklerini..
gözüm, duygum, sesim ve dilim giriyor araya, kucaklıyor birbirini...
ısınıyorum şiire, biraz da üşüyorum sona doğru
nedendir bilmem
korku saklayan elim yokluyor yüreğimi...

değdiği yerde yangın çıkıyor, hohluyorum
hohlamak, ateşi söndürmek adınadır
ve
o ateşe düşen seni kurtarmak adına
başka ne olabilir ki!..

yapma çocuk!
ateşlere atma kendini, ağlarım bak...
senin yandığın yerde orman büyütemem
çiçek açtıramam badem ağaçlarına
rüzgarda dalgalandıramam ekinlerimi
kıraçlaşırsın, kömüre dönmüş taşlar basar içini
kaybolur kentlerin
sokaklarında harcarsın kendini...

genişletmiştim
niye küçülttün ki gökyüzünü
iyi ama, hangi bulut geçer içinden o zaman...
yağmaz ki yağmur, uçmaz ki kuşlar...
hasret kalırsın kelaynaklara!..

tarihim, tarihindir!..
aynı zamanda doğduk
aynı zamanda ağladık biz
aynı zamanda mevsimleri devşirdik kitaplara
aynı zamanda bayram yaptık günleri...
aynı zamanda baktık dalgalanan bayrağa
yanıltma beni!

senin kanın da kırmızıdır damarında çocuk!..
geceleri katma ona!
ortakçısı ol günışığımın artık....

T.Atay