yaşasın!
buldum oyunumu
en mutlu çocuk benim işte
dürtüklemeç oynuyorum birisi ile
o birinin elleri benim cebimde
benimkiler ekmeğimde

inanmazsınız belki
tümsek bir tekneden kotarıyorum ekmeğimi
ateşi olmayan fırında pişirip
güvercinlere kırıklıyorum
doyuruyorum güvercinlerimi...

oyuk oyuk oluyor ekmeğim
kimseler görmesin diye
oyuklara kapatıyorum
senden kaçırdığım ellerimi..

ekmek oluyor
yamalı elli! ..
ellerimi orada unutuyorum...

kovalama beni...

güvercinleri sorma hiç
kubbeler üstünde kaydırak oynuyorlar
sanırsın ki
lunaparkın kaydırakçı çocuğu hepsi! ..

kaza, kaza üstüne
avluya düşüyor
güvercinlerden kimi...
kimi de havalanıp gidiyor arş-ı aleme
ölülerini unutup dünyada
bir de
dürtüklemeç oyununa kendini kaptıran beni! ..

ellerin
ekmeğin
ceplerin
güvercinlerin dışında
nerede kalmıştık sevgili! ..

dürtüklemeç oyunu bitti mi! ..