Onun için her şey basitti. Sabah kalkar işine gider bir müddet çalıştıktan sonra evine geri döner ve uyurdu. Basit bir çemberin içinde yaşayıp gidiyordu. Hayata karşı bir alıp vereceği yoktu, kaygısızdı. Kaygısızlık çoğu zaman nimet gibi gözükse de ara sıra değersizlik suretinde beliriveriyordu.
Üç dişli, koca, çirkin suretin belirdiği dakikalarda parktaki önem arz etmeyen bankların birinde oturuyordu. Çocuk sesleri, rüzgar uğultusu, yaprak hışırtıları, arabaların gürültüsü gibi niceleri karışıp kulaklarındaki sessizliği örtüyordu. Gözleri yalnızlığın kaygısını bastırabilmek için olabildiğince çok insana bakıyordu. Bu his diğerlerini kıskanmasa yol açsa da hakkı olmadığını biliyordu. Öteki olmak kendi tercihiydi. Zorlukları vardı elbette; büyük varoluş sancıları çekmesine sebep oluyordu. Bazen evrenin herhangi bir yerindeki bir toz taneciği kadar işe yarayıp yaramadığını düşünüyordu. Her bakımdan başka insanların sorduğu mütevazı sorulardan iyidir diye düşündü.

“ Hahaha… Gerçekten bunu yapamadığına inanamıyorum.”
“ Dans ettiğinde karşındaki insana eziyet etmediğine emin ol!”
“ Sadece biraz estetikle daha iyi görünebilirsin.”
“ Gerçekten hiç sevilin olmadı mı?”
“ Herkes başarılı olacak diye bir kural yok ki canım. Daha fazla vakit kaybetme bence, yapabileceğin işlere bak!”

Vermek istediği cevapları vardı aslında; onlara kendine olan inancını anlatmayı o kadar çok istiyordu ki… İnsan duymak istemezse karşısındakinin ne kadar bağırdığının bir önemi yok. Sadece, bunu biliyordu. Zamanla kendine bile anlatma isteğinden vazgeçti. Gerçi; Murat’ın sesi hep kısık ve özgüvensizdi bu yüzden insanları suçlamadı.
Kimsenin farketmediği bir nefes daha bıraktı, orada bulunduğuna dair son bir işaret. Gelişi sessiz olduğu gibi gidişi de sessiz olmuştu. Oracıkta, o bankta, tamamen yok oluverdi.