Beklemekten ağaç oldum. Öyle laf olsun diye değil hakikaten ağaç oldum. Göğsümde bir yara açıldı önce. Sonra kollarımda ve bacalarımda. Olmadık yerlerimde yarılarak ilerleyen yaşlı ağaç kabukları gibiydi yara kabuklarım. Saçlarım ölmekte olan bir ağacın yaprakları gibi zayıf ve cılızdı. Dökülüyordu. Dökülüyordum.
Seni beklerken ağaç oldu bedenim. Nereye kök salacak olsam gövdesinden kesilecek bir ağaç...
Ne olmuştu bana?
Seni beklemekten vazgeçtim. Kendime yapacak başka işler ve sarılacak yeni şeyler buldum. Ağaç oldum işte. Geçen yaz bir yangından sağ çıktım. Haberin var mı? Ağrılarım var. Dinmiyor. Sabah sekiz akşam beş çalıştığım bir işim var. Artık ailemin içi rahat. Nerde kaldığımı ne yaptığımı biliyorlar ya mutlular galiba. Hastaneye gidecek zaman bulmakta zorlanıyorum. Patron kafasına esince akşamları da toplantıya çağırıyor. Bütün iyi yanlarına ve özel sağlık sigortasına rağmen işimin, kocaman bir eksiklik hissediyorum içimde. Öyle laf arasında şu söylenecek şeyler değil; seni içimde bir türlü bitiremiyorum. Biliyor musun? Bitmek bilmiyorsun.
Sol bacağımdaki nodülden bahsettim mi sana? O da önce küçük bir sertlik olarak geldi elime. Kaç gecedir uyutmayan, bazı sabahlar rengi gittikçe kararan ve acıyan. Gittikçe daha da geniş bir alana yayılıyordu ki bacağımdaki sertlik, bir doktora gittim. Artan dozlarda ilaçlar kullanarak durdurduk büyümesini. Aylarımı aldı bu tedavi. Bağışıklık sistemim alarm veriyor. Antibiyotikler, ağrı kesiciler. Ama sen bakma hiçbirine. Bu yaşa gelmiş hâlâ nerede duracağını bilemeyen ben. Zorlanıyorum işte.
“Düşündükçe derinleştirirsin kafandaki şeyi” dedi çocukluk arkadaşım. Düşündükçe derinleşiyor senden geriye kalan yara. Anladım. İnsan bir kere reddedilince anlamalı. Ama keşke daha önce anlasaydım beni bu kadar önyargılı dinlediğini. Görseydim bana bu kadar duvarlar ördüğünü. “Sarılacak yeni şeyler bul demiştin.” Çok ağrıyınca sol bacağıma ve ağrımadığı zamanlarda ağrısız zamanlarıma bile sarılıyorum. Bilmiyorsun.