Ellerimde irili ufaklı iğneler. Kimisi batacak gibi, kimisi ucu yanık. Nereye saklasam bir yolunu bulup kurtulup olmadık yerime batacak gibi. Hava sıcak. Yağmur sanmıyorum yağsın. Yağacak olsa sen giderken yağardı. Belki yağmur bile gururlu. Sen varken ıslak ve çılgın görünmek istememiş olmalı. İğnelerin de bu konuda söz hakkı var tabi. Batacak olsalar sen burada, tam köşedeki bibloya bakarak, düşün yani yüzüme bile bakmadan gidiyorum diyebilecek kadar kimlik değiştirdiğinde batarlardı. Birisi beynimin çıkıntılarına, ikincisi diz kapaklarımın ulusa sesleniş meydanında, ucu yanık olan ise kalbimde yürüyüş yaptığın fay hattının derinliğine.

Bir gün giderse eğer, koklamaya doyamadığım omzu dik olur, gözleri ılık duş buharı gibi ve ağzından yuvarladığı kelimeler mecburi harflerin yan yana dizilişinden olur diyordum. Aşkta mecburiyet olmazdı. Fakat mecburiyetlere göz yumacak kadar aşıktım sana. Bana sunduğun mecburiyetler kafama atacağın taşlar kadar hafif kalacaktı sevgilim.

Sen demek ki aşık olduğunda dünyanın kaç bucak olduğunu görmüyorsun. Ben gördüm sevgilim. Daraltılmış şehirler üst üste binip, derimi yırtarcasına dışarı fırlıyorlardı içimden, sen bana gelmediğin günlerde. Sen iki adım önden yürürken fay hattımdan geçiyor, artçı sarsıntılar başlatıyordun kalbimde. Sana tutkun olmak, ölüm çiçeği yetiştirmek gibiydi. Sana tutkun olmak gidişatını izlerken ilişkinin, gidişini göze almaktı. Yalanlarını söylerken sol elini boynuna götürüp, yemi yutmaktı yem olduğumu bile bile.

Gittiğin topraklara da kuraklık getirme derim sevgilim. Hayat bu. Kuraklığı getirdiğin yerde bir bakmışsın, susamışsın… Öpüyorum koyu kara göz bebeğinden.