Yeri doldurulmayacak tek şey maneviyattır.İlişkilerimizde yakınlıgımızın ölçütünü belirliyecek tek şey anlaşılmaktır! Yoluma saygıları ve manevi destekleri olanlar nutulmayacaktır.
(Herkes yapamamış olabilir fakat henüz ben denemedim ki!)
Başkalarının;neyle meşgul olduğu,neyin hayalini kurduğu ve ya kurmadığı,hangi yolda ilerlediği amaçsızca vakit öldürüp, savruluşu... Bize de oldukça boş veya anlamsız gelebilir.Hatta,böyle nasıl yaşıyorlar diye geçiririz zihnimizden zaman zaman.Bizde biliriz; sen benim yasam tarzıma laf atıp duruyorsun da, acaba sen gerçekten yaşıyor musun demeyi.Ve ya sen benim güzel hatalarıma laf atıyorsunda seninkiler ne alemde.Şimdi sen şöyle yap, böyle yap diyorsun ya ben sana fikrini mi soruyorum.Doğru ve yanlışlarım üzerindeki bu yorum hakkın nereden!Saygı duymak gerekiyor.Çünkü ben herkese öyle yapıyorum... izliyorum.Suçlamadan,eleştieden. Beni tatmin eden hayatın peşinde ruhum, kuş gibi...Kendini yorma!Kanatlarımı kocaman açtığımda ne olduğumu,ben iyi biliyorum.Daha önce defalarca gördüm ve yaşadım.Sen yokken! Herkes tarafından anlaşılmamak beni zinde tutuyor.
Güzel!Susuyorum dışımdan!Tabiki konuşabilirim ağzımdan.Gem vuruyorum,kırılma diye!Kırma! Yazmak ićin babamın ünlü bir şair ve ya ozan olmasına, resim yapmam ićin annemin Paris de sergi aćmasına lûzum yok.Ben yaparım!
Bu benim ićimde! Dünya ya bir daha gelseydim yine aynı aileyi seçerdim ve yine bugünkü Ayşe'yi bulurdum.Alaycı söz ya da gülüşlere rağmen yine yazar, yine çizer yine hayatımı sporuyla,dansıyla,gezmesiyle,psikolojisiyle,felsefesiyle,yaza çize,içimden nasıl geliyirsa öyle yaşardım.En iyi hayatımi en iyi bene dönüştürme yolculuğunda,gerekli kişisel eğitim ve öğretimime yatırım yapardım yine.Ve yine bana bir şey katmayan ilişkileri değil,yalnızlığı, daha da doğrusu kendimle bir bütün olmayı seçerdim.Kendime yeterek.
Kırışıklıklarımı da ruhumuda dondurmadan heyacanla tecrübelerimden büyüyerek.
Son nefesimde de,bir çizgi,bir ses bile olsa yine üreterek ve yine gülümseyerek!