O öldü,duvarın altında kaldı.                    
duymadığından değil be duvar                    
bıktığından aldırmıyorsun                    
yeter diyorsun yeter                    
aylarca resmini taşıdım                    
en güzel köşemde..                    
kahkahalarını sakladım nice                    
duyasın diye                    
o olmadığı zamanlar.                    
ve hiç kimseye söylemedim                    
ağladığını tek renk olduğumuz saatlerce...                    

unuttuğun dünya unutmasın diye seni                    
güzel göründüm kuşlara..                    
yuva yapsınlar için süslendim                    
açmadığında pencereni bahçeye                    
çatlaklarımı büyüttüm oksijen girsin
yakmadığında sobanı,
kedilerin,köpeklerin,evsiz kim varsa
fırın duvarına sokulduğu bitmez gecelerde
iyice sarıldım sıvama,üşümeyesin diye.
unutmayasın diye
yakamozu,samanyolunu,
dilek tutmayı kayan yıldızın ardından
yeşilini nisan sabahının
seyretmeyi bir filmi
aşkın işkence,aşkının işkenceci
ve işkenceli aşığı anlatan
unutmayasın diye
güneşin dağılışını
kuşların kanatlarında bu karanlık dünyaya
denizi,illede denizi
koynuna atlamak için her zaman çıldırdığın
saçlarında kürek sallarken
hep gülümsediğin bitmez bir hevesle
sıcağına yattığın her hücrenle
güneşinden kıskandığın, gecesinden ürktüğün
denizi,illede denizi
unutmayasın diye
tabloları tuttum çivileri düştüğünde
ışık çaldım gökteki güzel yüzlüden
ve hep hatırlattım sana tablolarda
senin seçtiğin hayatı
ama artık yeter diyorsun, yeter
ben bir taş duvarım,duymuyorum
duymuyorum,duymuyorum...
tamam ,tamam sustum
O yok artık,O öldü...
duvarın altında kaldı...                    
          Oca.99