Gittin!..
En mahzun halini giyinmiştin giderken
Muhacir bakışların ok gibi saplanmıştı yüreğime
Dur diyemedim!
Aklımın gözü üzerindeydi
Ve ağırlığın kadar yalnızdım
Ama yapacak bir şey yoktu
Kalbe dokunmak zordu...

Suskunluğun öyle büyümüş,
Zaman öylesine siyaha bürünmüştü ki
Gönülden geçenler bile
Korkmuştu dile düşmekten...

Geride gölgen ve ben kalmıştı
Oturttum onu yalnızlığımın yanına
Uğraştım uğraştım
Ve sonunda ezberlettim
Kavuşmanın imkansızlığını!..

Bugüne kadar da
Bir ses çıkmadı zaten vuslattan!..
Bir değişliklik olursa hayattan
Diyeceğim odur ki;
Hâlâ yaşıyor,
Hâlâ nefes alıp-veriyor mucizeler!..

Rukiye Çelik/17 Kasım 2015
Ankara