günahlarımın ayak izlerini örtmeye çalışıyorum beceriksizce
gülüyorsun sen bilgece
sonra... samanyolu kayıyor ayaklarımın altından
tutkularım sarıyor sımsıkı gözlerimi
heryer kıpkırmızı
bir kaç çakal... az ötede...
birazdan leşimi parçalayacaklar
sonra ...
bir yağmur kapkara
bu sahneyi hangi yönetmen çekecek ağlamadan
hangi balıkçı çekecek yalanlarımı ağlarından?
sloganlar basıyor kulaklarımı
dönüyor herşey
-tabii ya dünya yuvarlaktı-
ben dünyaya yapışıktım
düşüyordu patır patır vefasızlıklarım ceplerimden
şiirler iliştiriyorum aynamın kenarına
başucu kitabımın arasında bir çığlık
-o çığlığı ne zaman kullanacağım?-
günahlarımın ayak izlerinden kaçıyorum
ama hep aynı izleri bırakıyorum
niye hep ben ebeyim bu oyunda?
sessizce iniyor perde
anlaşılmaz bir oyun oynanmakta
kendim gibi olmayı seviyorum
ama kendime gelemiyorum
sanal mutluluklar takas ediyorum
sanal odalarda yalnızlarla
kaza süsü veriyorum günahlarımın ayak izlerine
ama aslında suçluyum bal gibi
bunu bir martılar biliyor
bir de deniz fenerleri
arada bir suçumu açık ediyor fenerler
aldırmıyorum.
günahlarımın ayak izlerini
teklif ediyorum sokaktan geçen eskiciye
eski günahlar değil nostalji alırım ben diyor
mühim değil mutluydum işlerken diyorum
pişmanım şimdi, sen bana
ne vereceksin onu söyle!
bir kaç mandal bir leğenle değişebilsem