Evin kızı…
Kucağında çocukla eve girdi
Annesine çocukları bırakıp işine gitti
Annesi boyun büktü, ses çıkartmadı, hizmet etti
Torunlarının nazını güderken akşam bir türlü gelmek bilmedi
Migren rahatsızlığı vardı, başı şiddetli ağrıyordu, çocuklar durmuyordu
Duyguları kabardı, sessizce gözlerinden bıraktı, çocuklar nihayet uyumuşlardı
Altı çocuk büyüten ve hayli zaman halı dokuyarak hayatı göğüsleyen anne yorgundu
Fakat kızı bir türlü anlamak istemiyor ve kendi sorumluluklarını annesine bırakıyordu
Akşam olunca biraz oturuyor ve sonra çocuklarını alarak kendi evinin yolunu tutuyordu
Evin babası henüz gelmişti, kapıya vurdu, biraz durdu açan olmayınca anahtarla kapıyı açmıştı
Oturma odasına baktı refikası uyuyordu, hiç geldiğini dahi duymamıştı, usulca baktı ve nabzına baktı
O an gözlerini dahi açmaya takati kalmayan sevgili refikasının içinde bulunduğu duruma içerleyerek ayrıldı
Kıyafetlerini değiştirerek namazını eda etmeye niyetlenirken, düşünceler yumağı rahat yüreğini bırakmıyordu
Bir insan kim olursa olsun, kendi refahını ve arzularını gerçekleştirmek için başka insanlara ne yaptığı anlamalıydı
Onların yaşlı bedenlerine ve kalan ömürlerine acımadan umutlarını taşımamalıydı, hassasiyeti hiçbir an unutmamalıydı…

Mustafa Cilasun