Siyah bir kağıt üzerinde gün ağarıyor
Keşke becerebilse ağarmayı!
Çıplak ayaklı öksüz çocuklar köprü altında
Keder yumağı içinde ışık bekliyor
Mum eriyor, kar eriyor, çocuklar üşüyor
Karanlık ve soğuk zindana düşüyor...

Parmaklarının arasından soğuk bir rüzgar geçti! ..

Onlar, dudaklarından gülüşleri
Ellerinden oyuncakları alınmış çocuklar
Titreyen bedenlerini gölgelerine sarıyorlar
Güneşleri çalınmış üşüyorlar...

Siyah bir kağıt üzerinde gün ağarıyor
Keşke ağarabilse ve keşke sabahı görebilse
Karanlığa savrulan sevinçleri! ..

Kül rengi suların içinde, ıslak bakışlarıyla
Çıplak ayaklı çocuklar yürüyor
Anadan-babadan, vatandan yana hasretlik çeken
Zulmün tohumlarıyla büyüyen çocuklar...
Daha adlarını öğrenemeden
Yarınlarına mezar taşı dikilmiş çocuklar...

Ki onlar, aklın sığınağında hayata tutunmaya çalışıyor! ..

Henüz bu dünyanın iyiliklerine gözleri açılmadı onların
Ve henüz saçları uzayıp alınlarına düşmedi perçemleri
Kağıt-kalem de tutmadı, çanta da taşımadı elleri
Çakıl taşları üzerine serildi umutları...

Çiçek toplamak istedi çıplak ayaklı öksüz çocuklar
Ama, kulaklarında bombalar patladı
Oyun bahçesi istediler, üzerlerine ölüm yağdı
Cehenneme fırlatıldı masumiyetleri
Her bombayla delik-deşik oldu hayalleri
Kaybettikleri dünyalarıyla gömüldü onlar...

Çıplak ayaklı masum çocuklar...

Kim toplayabilir ki şimdi onların ölüm tarlalarına savrulan hayatlarını
Ve hangi kelimeler anlatabilir ki onların dertlerini...
Masumiyetlerine çarpan kayalarla
Üzerlerine atılan bombalarla
Toplarla-tüfeklerle binlerce kez parçalandı düşleri...

Çıplak ayaklı öksüz çocuklar
Bir daha rüya göremeyecekler...


Rukiye Çelik/Ankara