*Evrensel zekânın sınırlarını, sahip olduğum bu zekâ ile kavrayamam. Sadece evrensel bir zekânın var olduğunu bilirim.
*İnsanlık için en büyük tehlike, kötülük yapmak için eğitilmiş akıllardır.
*İhtiyaçlarını sıfırlayamazsın, belki sınırlandırabilirsin.
*Çiçeği koparma, elinle onu sev; onun da sana dokunduğunu hissedeceksin. Çiçekle güzel güzel konuş, onun da sana sevgi dolu sözler söylediğini duyacaksın.
*Felsefe yapmak için sık sık yalnızlık sığınağına saklanılır.
*Başkalarının oyuncağı hatta esiri olmak istiyorsan onlara sırlarını ver. İnan ki seninle oynamaktan ve sana işkence yapmaktan büyük bir haz duyacaklardır.
*Hayat sana acı vermez; sensin hayatı acıtan. Hayat sana engel koymaz; sen kendin bir engelsin.
*Sevilmek için ne yaptığını sorgulamadan, “Beni sevecek birini arıyorum.” Diyemezsin.
*Kalbini kimseye verme; sonra seni “kalpsiz” olmakla itham ederler.
*Yanlış insanın ne olduğunu, kim olduğunu, nasıl olduğunu bana anlatabilir misiniz? Hangi zamana, hangi yere ve kime göre yanlış?
*Kazanırken kaybettiklerin de oluyor; belki farkında değilsin ama kaybederken de kazandıkların oluyor!
*Dostunun düşmanlığından kork! Çünkü onun vuruşları hep en zayıf yerinden, hatta bel altından olacaktır.
*”Dinle beni!” dedim kendime. Cevap verdi: Doğduğun günden beri ne yaptığımı sanıyorsun?
*Birinin beni değiştirmeye çalıştığını fark edince çıldırıyorum; bu aptalın yanımda işi ne diye!
*Kuşların bedduası, ağaç katillerini cehenneme sokmaya yeter de artar bile…
*Sen bildiğin doğruları söyle; anlayan anlar, anlamayan da aval aval bakar.
(Yakında kitap olarak bastırmayı düşündüğüm Oruç Baba'dan Aforizmalar-2 ön çalışmasından alınmıştır.)