Artık
Tükenmiştim
Bir ömür ümitlenmiştim
Hüznümle refiktim
Hicranımla bütünleştim
Hasret sinemi dağlarken
Firkat ruhuma seslenirken
Seni anıyor,
Seninle yaşıyordum
Biliyorum,
Ama yine de
Yapamıyordum
Gönlüme
Hiç anlatamıyordum
Çaresiz
Başımı öne eğiyor
Çıktığım
Yüksek tepelerden
Acaba diye
Merakla bekliyordum
Gün kararır,
Güneş batarken
Gözlerim
O an bırakıyordu
Nefesim daralıyor,
İçim yanıyordu
Anlatamıyor,
Suallerden kaçıyordum
Aklın hangi
Haline sorsam
İçinden
Çıkamıyordum,
O an yıkılıyordum
İçine düştüğüm hali
Kimseye
Anlatamıyordum
Issız tepelere,
Kuytu yerlere gidiyorum
Kimsenin beni anlamasını
Beklemiyorum
Kabullendim,
Böyle göçüp gideceğim
Ruhumun ve kalbimin
Sesini dinleyeceğim
Yok, asla senden
Böyle bir beklentim yok
Hiç olmadı da,
Bazen ümitlensen bile
Kızdım kendime,
Belki rahatsız ederim diye
Artık biliyorum ki
Bu sevda beni yetiştirdi
Edep ve içselliğin
Nezaketiyle tefekkür ettirdi
Ruhi ve kalbi yaşamayı,
Düşünmeyi önceletti
Korkularımı ve
Vehimlerimi terbiye etti
Yüreğim ne kadar güçlendi,
Hicran metanet ekti
Sabrın her hali yeniden
Diriliş ve silkiniş zerk etti
Nefsi arzular, hayvani
Duygular sinemi terk etti
Beşeri her ne heves varsa,
Hevası bile olsa bitti
İçimde yaşattığım sevda
En büyük hasletti
Bahşettiği suhuleti, hasret
Ve firkati evet, faziletti
Rabbim bu güzellikleri
İhtiyacı olanlara nasip etsin
Her zerre ve heveste
Kendini hatırlatsın, unutturmasın

Mustafa Cilasun