Yar…
Göz görür
Gönül sever
Çile insanı
Hikmete sevk eder
Sabır, ne keder
Ne elem, ikramı değer
Sırra meftun olmayandır heder
İnsan, görür, işitir
Farkı fark eden bilir
Basireti açık olan değerdir
Bağnazlık kaidesiz çelişkidir
Hırsa muteber eden sefihtir
Hınç içinde soluyan kerihtir
O’nun rızası için sabreden ariftir
Canı, canana hasreden velidir
Varlık ancak O’nda dirilmektir
Nefsi kurutmak aşkı ekberdir
Sevdası firkatteki vuslattır
Gam etme, ah u zar edip göçme
Ukdelerinle azabı dünyada çekme
Derdini kimseye şikâyet etme
Miden tok gezme, öyle kederlenme
Bir insanı samimiyetle dinle
Meramındaki hakikati önemse
Gönül sesin sükûnet içinde olsun
Attığın kahkaha etrafta duyulmasın
Varlığını kimse tartmasın, tevazulu olasın
Ne kadar takdir ve tebrik ediliyorsan
Etrafında pelesenk olanları görüyorsan
Başını öne eğdir, hamt içinde adresi bildir
Ne kadar kendinden kaçarsan, o kadar
Bilgi ve irfandan, edep ve Furkan’dan uzaksın
En yakının kelamını okumadan çıkma
Fecrin en müstesna anında onunla başla
Nefsinle yarış, ihmale alma, kendini avutma
Münker ile ecir olmaz, hudur hiçe sayılmaz
Mağfiret var diye kast aşılmaz, bahaneye sığınılmaz
An kime seslenir, ruhun onu beklemektedir
Ten ne hale gelecektir, naşın garip gidecektir
Senden geriye kalan gam ve kederin gelmeyecektir
Ne kadar dünya adına hesabın varsa gülecektir
Gözler sönmüş, nefes bitmiş, nefsin boyun bükmüştür
Kabir ne vakur bir yerdir, berzah sükûnet içinde ki adrestir
O teni ne yılan ve ne de çıyan ziyarete gelecektir
Ruhun bu hakikatleri yakinen bilecektir, haşyet niyedir
Sahibin kulu ol, O’nun yolunda nur ol, yoktur bir başka yol…

Mustafa Cilasun