Bilmem ki
Hangi itiraftan başlasam
İçimi acıtan ne varsa sessizce anlatsam
Taşımaktan yorulduğum endişelerden kurtulsan
Artık bir hayatı şevk ve sürur içinde yaşamayı başarsam

Biliyorum
Sen masumsun ve hassın
En nadide baharın solan nazısın
Bakir kırların ufkunda uçmaya çalışan umutsun
Şimdi kanatları kırılmış kuş misali mahzun ve suskunsun

Oysa
Ne ümitle sarılmıştım
Yıllara sâri hicranımı bir çırpıda atmıştım
Senin şevkin ve muhabbetinle huzura kavuşmuştum
Kime inanmalı, çare adına ne yapmalıydım, başaramadım

Sen her gün
Kanı çekilen bir can gibiydin
Başını önüne eğerek sessizce ağlardın
O zamanlar seni anlamaktan çok uzaktım, inanamadım
Belki geçer diye zamana umut bağladım, seni umursamadım

Baskın
Gelen en yakınlarım vardı
Çok üzülme düzelir derlerdi, gariplikti
Anlaşılmaya muhtaç olan can hangisiydi, mazlum olan kimdi
Ne zaman yalnız kalsam vicdanımın sızısı derin bir acı verirdi

Niçin böyleydi
Hangi suallerin hakkı verilmedi
Neden bir insanın mağdur edilmesine katlanıldı
En samimi ve en latif hissiyatla beslediği umutları hırpalandı
Anlaşılmaz olan kalbi hassasiyetten uzak bulunma hali dramdı

İnsan hüsnü hal
İçinde yaşamaya ve anlaşmaya bakmalı
Yıllara sâri çöreklenen ön yargılarından arınmalı
Bilinçaltını yeniden inşa etmeye çalışıp, hakikat için çırpınmalı
Yoksa yaşamak için yaşayan olmaktan bizzat bizler kurtulamayız

Bir insanın
Masumiyetine ve naif hislerine
Kalbi hassasiyet göstermeyen her kimseye acınmalı
Ne kadar bağnaz olduğuna bakılmalı, enaniyet için çırpındığı
Her iktidar ve otorite hırsı uğruna kırdığı kalpler adına mesul tutulmalı

Mustafa CİLASUN