Evet…
Kim bilir belki de haklısın
Heveslerin hülyasına adanmış nefessin
İmkân nedir, kanaat niçindir, sabır kimedir bilmedin

Ne kadar
Gayret ettimse hiç yetinmedin
Hep başkaları gibi yaşamayı arzu ettin
Zimmen ben bu niyetle evlendim demeye getirmiştin

İşte bu zaman
Ne düşler ve ne de düşünceler
Kar etmiyor, fayda mülahazası dermana yetişmiyor
Zafiyetin karşısında cefa ve çile ruhuma pranga vuruyor

Oysa niyetimiz
Her iki dünya saadetine nail olmaktı
Bir yastıkta ihtiyarlamak, her şartta birlikte bulunmaktı
Ama bu pek mümkün olmadı, evet, birlikteyiz fakat ayrıyız

Yani bir anlamda
Ayrı dünyaların insanlarıyız, farkındayız
Sen heva ve heveslerini ütopik olarak yaşayabilirsin
Hülyaların zehabında oluşturduğu sanal kişilikle yaşarsınız

Ben ise yalnızlığın
Üşüten sokaklarında ve hazanın bahtında
Öteler serencamında ibret ve idrake kanarım, irfan ararım
Temaşa ettiğim ne kadar ayet varsa mütebessim ile bakarım

Ölümle yüzleşir
Sevinçle, hüznün iştiyakında serinlerim
Yaşamak adına ne umudum varsa, yalnızca O’na derim
Ukdeyi reddeder, bahtıma kanaat eylerim, tulu emeli neyleyim

Ben, faniyim
Nefsin şeceresini yakinen bilirim
Marufu severim, münkerden imtina ederim
Ruhumun ve kalbimin sevdasına sadakat göstermeyi isterim

Cezbe gelmeyi neylerim
Keramet dinlemeyi ve ona taltif etmeyi beceremem
Maslahat gözetmeyi, riya mahsulü mehdiye düzmeyi sevmem
Kalbin sahibi ve ahlakın erdemi ve örneği efendim her çareye derman derim




Mustafa CİLASUN