Sahranın en suskun sahnesinde
Kör kuyular vardır, sırrı manidardır
Hangi ibret sayfasını açsan hazandır
Umutları solmuş canlar hala niyazdadır

Garip bir hüzün düşer yüreklerine
Sabrın ve teslimiyetin çile çehresinde
Hasrettir cehti için yola düştüğü ümide
O an boyun büktüren çaresizlik vaktine

Garibim mehtabın en güzel suhuletinde
Hülyalara dalar lahzanın durmayan halinde
Göz yaşarır, zihin daralır, gönül ağlasa bile
Can başkadır, sevdasına ramdır ecel gelse de

Tarihleri devirir, göçüp gidenleri geri getirir
Her nefesin umutlarında kim bilir ne gizlidir
Sır bu bakımdan şehri kabil olmayan ülfettir
Her şiir umuda gebedir, yoksa kelam niyedir

Hasretin sürgününde olan nice çaresizler var
Umutla bahtına bakar, gözyaşlarıyla sabahlar
En yakına mütebessim bir eda hicranını sunar
O an nasılda rahatlar, ümitleri ati için an sayar

İnsan ruh ve kalbin muvazenesinde ki akıldır
Aşk, sevda vecdinde anlam bulan, umutlardır
Beden zamanlıdır, aşk namütenahi olan farktır
İnsan bu manada ölümsüz olan vicdani sanattır


Mustafa CİLASUN