/...Ey Aşk! Sana git demedim
Gül'e dokundun, dikenini hor gördün
Oysa böyle olsun istemezdim
Şimdi dağıttıkca bu şehir aklımı
Koşar adımlarla topluyorum parçalarımı.../



kıpırtısız bir günün sımsıkı örgülü
sisli bir Londra sabahı
hayata yeni bir adım atma telaşı içinde
adresıni şaşırmış
evhamlı bir kuş'un ayağına bastım
ne yapacağımı bilemez halde bakındım etrafıma
nasıl izah etmeli bilmem ki
parmaklarımı kanatırken gagası
avuçlarıma doldu acı iniltileri



böbürlenen kuru soğuğa inat
yanımda, illegal adımlarla yürüyor suskunluğum
ayaz kesiyor kahrolası yüzümü
kesintisiz üşütüyor
parçalı bulutlu hayatımı
adalet tanrıçasının güzelliği
şiddetten uzak caddelerde
cicili bicili kıyafetiyle gezinirken
her sokak başında bir kamera
türlü türlü film kareleri
düğümleniyor şehrin boğazına



/...Ey Aşk! Artık yoksun, sensiz bir yaprak dökmüyor
Yüreğimin duygu sokağı, kucak dolusu salt yalnızlığımla
ruhum uykuda, akortsuz sesinle uyandır beni.../



saçlarına dolandığım şehrin içinde
bir bit yeniği ararcasına
etrafında daireler çiziyorum
attığım her adımda kendimle konuşuyorum
seni anlatıyorum tekleyen kalbime
her gece unutkanlık otururken aklımın boş odasında
biyografik öyküler anlatıyorum
yanıma uzanan kibirine
saçmalamama yardımcı oluyor
hayranlıkla dinleyen gururun



/...Ey Aşk! kapıların yoktu, ışığını gördüm girdim içeri
Kalbimin ayaklarına basarak, dışarı attın beni.../



sustum!
kulaklarım kabarmaya başladı
gecenin ağzına
"lafı gevelemeye gerek yok" diyorum
yeni bir adım atma çabası
mutlak olacaktır gaglayıp da kaçanda
ah bilsem!
bilsem ki çatlar duvarların
bir dilek tutup
ben'li bir cümlenin dudaklarına buseler kondurur
salıveririm
yüreğimin dehlizlerine
ağzındaki sen'li bir cümleye
gelip sarılması için



/...Ey Aşk! Sana git demedim, düşün ki! katlayıp da çöpe attığın hayat
Bir zamanlar mikroplu elleriyle sana yarabandı uzatandı
Bir şiir gibi ol, başın dik, yüreğinin güvertesinde uçsun martılar.../



Sevda Gencer..