İnsanlar yaptıkları hatalardan hep utanıp ve hiç mi hiç getirisinin olmadığını söylerler, gerçekten bu doğru mu, belki. Ve hafif başımı çevirip geçtiğim yollara baktım.

Hata. Ahh hatalarım sen yok musun sen, benim bütünümün ayrılmaz bir parçası. Bazen elimi uzatıp dokunduğum ateş parçası olup yakıcı alevlerini yüreğime kadar hissettiren. Deli fişek misali peşinde gidip tökezlendiğimde duvarları yumruklamam yetmeyince iki gözü iki çeşme ağladığım, hiç uzağımda durmuyorsun, yoksa ben mi peşin sıra dur durak dinlemeden koştum.

Bazen elimi yakmana bakmaksızın siper olurum sana, başımda dönen çocukluğumun haylazlığı olup didiştiğim gibisin, ebecilik oynarız, kim kimi buldu ya gider o an ki düşlerimizin akışı.

Kim neyi değiştirir ki, bu benim kabul gören, bugüne getiren yanım.

Beni ben yapan sevimli, çekilmez, tez canlı, kıskanç, gerektiğinde yaygaracı ve olmazsa olmazım.

Kızıp yaka silkelesem de sen olmadan bu kadar derya u denizi dolduran insani tanıma sanatını öğrenemezdim. Avucuma batan kıymık olup canımı yaksan da, hayatın tuzu tadı misali şekilden şekile dönüp durdun avucumda. Ara sıra gözlerime hücum eden yaşlara vesile olsan da dudak kenarında beliren hüzünlü tebessümde saklısın. Kızsam da, harman yerinde oynayan iki saç örüklü çocukluğum gibi gözümde tüten yanını unutamam.

Bugün oluşan yaman mı yaman acımasızlığın oluşturduğu çarkı görüp kaçardım ta o yani başında duran Qevere Soru'un yanına.

Ahh hatalarım, sen olmasaydın bir nebze de olsa insanın iyi ve kötü yanını hiç mi hiç göremez, yoksun kalırdım doğrunun peşinde koşmaya.

Engebeleri uçarak geçmeyi öğrenemez, ayaklarıma takılan taşları aşmasının hazzını ve emeğin ne bulunmaz güzellik olduğunu capcanlı görmezdim.

İnan bana, varlığın bana unutulmaz iyi'leri gösterdi.

Hata... Ahh hatalarım sen yok musun sen peşim sıra koşuşturan gölgem oldun, yakamı kurtaramadığım eteğime yapışan yaramaz çocuk gibisin. Atsam atamıyorum. "Git" diyen yaygaracı sesime kulaklarını tıkayan hoyratlığına bilsen nasıl da dış bilirim, yine de avucumda saklanan kıymık olmanı değiştirmiyor.

Ahh hatalarım, seni elimin tersiyle ötelemem, sen olmasaydın inatçı olmaz, umudu saklı tutup kendimi yeniden küllerimden yaratma cesaretim olmazdı.

Ahh hatalarım, anaç tavuk özelliğimin başlıca ah’ları seni.

Yüreğimde taşan sevgi demetlerin ucuna yapışan sevimli, gerektiğinde can acıtan renk cümbüşünden göz kamaştıran arı böceği gibisin.

Göz alıcı, kamaştıran renk cümbüşünle nasılda gelip karşıma gerçekmiş gibi dikiliyorsun, tanımamı zorlaştıran sesiz, munis sevimliğin aldatıcı, görmem hep gecikiyor.

Ahh hatalarım, neden çabucak hiç bana görünmedin, hep bin bir renk ardına saklandın, gizlenmeyi ne çok seversin. Tez canlı, telaşlı, heyecandan tırnaklarını kemiren çocuksu yanımsın. Beklemeye dayanamayan sabırsızlığımın getirisi. Örselenmiş duyguların geride bıraktığı bir demet hüzün yumağı olup acıtırsın dokunduğuna.

Ahh hatalarım, tecrübe hanemin puan getiricisi, kadir kıymeti tanımamın yegâne katkısı.

Her şeye rağmen olumluyarak bildim seni, kendimle sevdim.

Sen olmadan kendimi, civarımı, iyi ve kötüyü tanımazdım.

Sana borçluyum diyemem, lakin olmaman insanı tanımam da yaman bir açık olurdu ve inan bana, bu kargaşanın içinde hayatın o ip incecik dalına sarılmamı getirensin.

Sana kızıp küsmem ne gezer, hep görmezden geldiğim olup çıktın karşıma yıkılmayan dağ misali.

Çocukluğumun yadigârı gibi bazen sevince, bazen de zor olup öfke ve hırçınlığıma elçisin.

Göze hitap eden ışıltı, parıltındır beni sana çeken, içinde hep mavi rengin tılsımını aradım. Bazen şerbet olup kendini suskun halime içiren unutulmaz tat olursun.

Bazen de düş kurduğum diyar kadar yakın mı yakınım ve tekrarlanan küsmelerin tadı tuzu olur her bir an'ın.

Ahh hatalarım, anaç tavuk özelliğimin başlıca ah'ları seni.

Keje Elif ORHAN