Şair ne kadar da güzel yazmış
Kalbinin hüzün sayfalarını hiç esirgemeden açmış
Bu kadar içli ve insanın duygularını cezbeden, kalbinin tellerini titreten bir anmış
Yaşamış, içine atmış, çaresizlik içinde yılların burukluğunu anbean yaşamış, hep ağlamış



İşte böyle oluyor hissiyatın akışı
İlmek ilmek işleniyori halin sabrında demleniyor
Suskun kalmak, sessiz çılıkla bir ömür yaşamak sinesine işliyor, yalnızlığa çekiliyor
En yakınları bile onun bu dramını hissetmek için gayret sarf etmiyor, sadece esefleniyor



Sevgi ve muhabbet
Kalbi ve vicdanı cezbeden saadet firkate sürüklüyor
Ruhi ve kalbi olmayan tevessüller, heva için kılıktan kılığa giren densizler üzüyor
Gücün yetmediği yerde, azmin tükendiği her iklimde nefes hüzün içinde vaktini bekliyor



Yalnızlığım ummanına
Kulaç açmış nice nefesler, solgun bakan kimsesizler
Artık bir işe yaramıyorsun diyen efradı ayaller, ömrü viran edip inletiyor
Her vakit okunan ezan gözleri yaşartıyor, kalbin elleri açılıp sahibinden medet bekliyor



Derdini kime anlatsın
En yakınları yabancılaştıktan sonra kime adansın
Varlığı yok olmuş, beden dili himmete kalmış, gözler fersiz kalmış, gün kararmış
Nereye ve kime sığınacak, hor ve hakir görülen adresen mi deva bulacak, ölümü o an yaşayacak



Ey yar hal için melal böyle
Şairin ve sazendenin gönlünden nükseden hicaz devadır derdime
Bir ömür susacağım, önüme bakıp edebin rahlesine sığınacağım, sabrı yudumlayacağım
Nasıl istersen, hangi hevesin peşinden sürüklenersen, aklını ve iradeni keyfin için kullanırsan akıbetini sen söyle



Mustafa CİLASUN