Bıraktığımı sanıyordum. Bırakmadığımı senle gördüm. Belki de böyle bir şey sevmek falan filan. Bıraktığını sandığın anda her şeyi bırakmadığını sana gösteren birilerinin çıkmasıdır. Aynı yüzler, konuşmalar, yaşamlar, acı hayat hikayeleri arasında bir anda çıkıp gelen biri…
Artık o ne anlatsa en güzel hikaye, o ne yapsa en muhteşem hareket… Aslında demek ki tüm beklentiler, planlar, hesaplar boş. Sadece çıkıp gelmesi gerekiyor.Bir anda belirmesi, konuşması, görünmesi… Aslında bir şey yapmasına bile gerek yok. Başka insanlarda en saçma gelen şeyleri bile güzelleştiren varlığıyla sadece var olması yetmiyor mu? Emin olun yetiyor…
Nasıl bir andır, nasıl bir farkındalık çeşididir ki, her şey önemini yitirir? Hani, dün hayatınızı mahvetmiş olsa biri ve çekip gitmiş olsa bile tekrar sevme, mahvolma ihtiyacı hissettiren o kişi kimdir öyle? Umurunuzda olur mu onun ne olduğu, kaç para kazandığı ,nasıl sex yaptığı ,ne sevip sevmediği? Safça bir sevme çeşididir bu ki aslında gerçek sevmektir. Tüm dünya karşısına geçse bile önünde durmak istersiniz gururla ve güçle bu hiç tanımadığınız kişinin… İşte ona ya aşk derler ya da ağzına sıçacak oğlum yakında!
Aslında tam da vazgeçtiğiniz anda çıkıverir bu kişiler karşınıza. Hayata küstüğünüz anlara bakın bir durup. Vazgeçtiğiniz, unutmak istediğiniz aslında en güçsüz olduğunuz, savunmalarınızı yitirdiğiniz anda ilah gibi çıkıp gelivermiştir hep. Aşk; savunmasız olmaktan korkmamaktır çünkü. Aşk; en yalın haldir. Daha ötesini biliyorsanız yalınlığın –ki gerçek aşktan bahsediyorum elbette – buyurun siz de ona bir methiye yazın!
Aşk hem çok güçlü kılarken beni, hem bütün kalkanlarımı, korunmalarımı, gururlarımı, dağlarımı, tepelerimi yıkıp geçiyor. Artık ne ben kalıyor bende, ne öğrendiğim, öğrettiğim herhangi bir sorgu sual beynimde. Salt çocuk, salt teslimiyet. Ve safça en basit haliyle AŞK!
Belki itiraz edeceksiniz ama, kime? Bir resmi var karşımda, saatlerce izleyebilirim doğanın en güzel manzarasını izler gibi! Başka mucizen var mı ey doğa, bana izlettirebileceğin?