Bir his var içimde yüreğimin derinliklerinde yüreğimin kapılarını zorlayan ve git gide artan , artıkça da huzursuzluk veren bir his.Nedeni de özlem... Özlüyorum sürekli, her dakika, her saniye. Sevdiklerimi, geçmişimi hayatımı, hayatıma sahip olan sevdiğimi. Geleceğimi özlüyorum.Hiç yaşanmamış olmasına rağmen.Özlemim sonra üstüme karabasan gibi çöken tedirginliğe bırakıyor yerini.Sevdiğime duyduğum özlemi giderebilecekmiyim.Konusunu içime çekebilecekmiyim.Dudakların sustuğu,kalplerin bakıştığı,gözlerin konuştuğu bir gün daha geçirebilecekmiyim.Yüreğim; özlemle,hasretle ,tedirginlikle dolmuş,kirlenmiş artık.Yağmur yağıyor şimdi.Yağmur da temizleyemedi kirlenmiş,paslanmış yüreğimi.Özlemlerimi bağırmak istedim.Ama rüzgarın uğultusu karşısında yenildim.Sustum.Sustum, hemde avaz avaz.Sustum çünkü ; yağmurun söyleyecekleri vardı. Sevdiğimin sözlerini taşırken kulaklarıma özlediğimi , özlendiğimi hissettim ilk defa.Kalbimden gelen sözleri öyle bi haykırdım ki yağmur yağmaya, rüzgar esmeye utandı.Cama yapışan yağmur damlaları gözyaşı olup aktı yüreğimin derinliklerine.Ama konuşmak yetmedi.Değiştirmedi mesafelerin uzaklığını.Bu yüzden yine sustum.Çünkü ÖZLEMİŞTİM....