Bir öfkeye mi yenildik
Nasıl bir zan içinde yıllarımızı tükettik
Kimseyi dinlemek istemedik, önyargılarla hışımla yürüdük
Hr vakit bahane ürettik, ruhumuzu kasten niçin hapsettik, kalp dilini öğrenmedik



Anneme bakardım, garipti
Babam ha keza sanki dünden kalmış bir hazindi
Etrafımda temaşa ettiğim konu komşu kendi dertlerinde kimsesizdi
Ne kalp ve ne de ruh adına bir kelam duymak ve hatta hassassiyeti nasılda yetimdi



İnsan olabilme yetisi azdı
Adeta geçim derdi en önemli şiardı, neticesi azaptı
Ne din ve ne de devlet hakkıyla anlaşılmış bir anlam olmaktan uzaktı
Duygusallık ve mecburiyet hissi ve “nederler” korkusu en önemli oldu ve kanaattı



Sevi ve sevda bir masaldı
Hakkıyla anlamak ve anlaşılmak umudundan uzaktı
Ruhundan vazgeçen, bedenin ihtiyacı için hakkı ve hukuku talan edenler vardı
İnsan edebi ve erdemi yok sayınca, canavarlaşmak en makul çabaydı, elbette zaaftı



Güç ve kuvvetin yegane sahibi
Hak ve hukukun en zarif naibi insan iken, nerede kaldı hassasiyeti
Çünkü insan “iki kez doğar” derken arifler, bu hikmetin altını bizzat çizmek içindi
Kalbi ve ruhi manada kemale ermeyen, nefs-i emmareden sarfı nazar etmeyen can çirkindi


İnsan, kitab-ı celilin kendisi olmalı
Her halinde edep ve hayanın en latif tezahürü bulunmalı
Kalbinin nazargah olduğunu ibadet ve ihsanıyla bir derviş gibi yaşamalı
Arif ve ilim ehlinin derslerini ihmal etmemeli, yaşarken ölmenin erdemine gönlünü adamalı



Mustafa CİLASUN