Zamanın hüzne demirlediği bu güz günlerinde teselliyi çayın buğusunda buluyoruz. Naz kokulu haz perisini yudumlarken az da olsa hüznün sisi dağılıyor, biraz hafifliyoruz. Çayın renginde dinleniyor gözlerimiz. Hüznümüz nahifleşiyor yudumladığımız nazeninle.


Merhaba derken ağladığımız bu fani âleme elveda derken aşina olduğumuz dostların nemli gözleri canlanıyor hayalimizde. Oysa merhaba ne sıcak bir sözcük tıpkı yudumladığımız buğulu dost gibi. Merhabanın büyüsünü elveda mı bozuyor ne…


Düşen yapraklar, bizim duygularımızı mı şerh ediyor; her şeyin solgunlaştığı ,hüzün rengine büründüğü hazan günlerinde. Takvimler bilerek mi sükut ediyor içimizdeki yarayı. Yoksa sararan yapraklarla mı yarışıyor zaman? Ömür dediğin birkaç nefeslik an, sezdirmeden eriyor mu takvimlerde çayımızdaki şeker gibi. İncittiğimiz dost gönüllerin hüzün zarfı mı demlik?


Bir isli çaydanlığın mütevazı hâllerinden dersler mi çıkarmalıyız? Kibrin kirli kollarından kurtulmak için, zamanın billur dilberleriyle hem dem mi olmalıyız fütursuzca. Hangi mevsim daha albenili düşünmeden yaşadığımız birkaç nefeslin anı kulluk vetiresi ile mi süslemeliyiz. Doğaya imzasını atan emsalsiz nakkaşın ruhumuzu arındırmasını ve işlemesini mi dilemeliyiz hüzün mevsiminde. Ya da “ Ben kalbi kırıklarla beraberim.”mesajının ipek eteklerine mi tutunmalıyız, annesinin eteğine yapışan çocuk misali.


Yadımızda son nefesi vereceğimiz anı demlemeli demliğimiz belki de. Nazlı billur perilerin albenisi hüznümüzü hafifletirken buğu buğu, şükrün kapısını şükürle çalmalıyız edep dairesinde. Aşırılığa gitmemeyi öğütleyen “ Her işte orta yolu seçiniz.”diyen kutlu sese kulak vermeliyiz…


İşte o zaman dünya denen gezegende misafirliğimiz daha anlamlı olur. Hüzün ve hazan mevsimi elvedamızla bahara tebdil eder. Ardımızdan dostlarımızı gözleri nemlense de biz huzur ve sükun demlerinde onları bekleriz, gerçek vuslat zamanına birlikte ermek için… Çayımızın billur rengi hüznün kanatlarını kırar. Mevsim hazan mevsimi olsa da gönlümüzde baharı yaşarız.
Ankara, 03.10.2012 İ.K