Herkesi tanıyordu.Herksin içini okuyordu.Ezberledikleri rolleri söylüyordu binlerce.binlerce kez. .
Konser bittiğimde O,''Tebriler''dedi. ''Sana da.'' dedi Varlık.Kalabalığın arasındaydılar ama birbirlerini izliyorlardı hiç kimseyle konuşmadan.Daha sonra O. Varlık'ın yakınındaki adamın yanına gelip onunla konuşmaya başladı.''Yarın döneceğim için çok mutluyum'' deyip Varlık'a baktı.Elinde siyah dosyası vardı.
Dosyaya baktı gülümseyerek.Daha sonra Varlığın parlayan gözlerine..
''Artık burda işim kalmadı'' dedikten sonra elindeki dosyayı V
arlık'ın ayaklarına fırlattı.
Gitti elindeki tek varlığı olan gümüş enstrumanı ile oradan.Varlık'ın bembeyaz suratı kıpkırmızı olmuştu.Yanındaki adama baktı.Adamda ona şakşın bir ifadeyle bakıyordu.
Boğazında kocaman bir düğüm vardı sanki.Çok ağrıyordu hemde çok.
Dünyadaki akan tüm gözyaşlarını anlatan yağmurlar kadar.
Hemen oradan uzaklaştı.Acı ve utanç dolu dünyasını gizlemeye çalışarak,insanlara çarparak gözyaşlarını gizlemeyi başardı.
Zavallı Varlık zavallı..
O an istediği tek şey montunu giyip gitmekti oradan.Soyunma odasına girdi.
Montum nerede diye sorduğunda kimse ona cevap vermiyordu.Kafası karışmıştı artık ağlaması gerekiyordu. Kimsenin ağladığını görmemesi için her zaman tuvalate kaçardı.
Hızla tuvalate girdi.Orada kimse yoktu.Işıkları açtı.
Ellerini aniden yanaklarına koyup attığı çığlıklarla beraber ağlamaya başladı.Yerdeki karartı onun bir türlü bulamadığı paltosuydu.
Üzerinde bir sürü çamurla basılmış ayak izleri vardı.