Bir bakmışlar ki yerdeki kumların bir çoğu üzerlerinde.Elleri,kolları,bacakları.
Varlığın krem renkli dantel elbisesinin içerisine bile altın kumlar girmiş.Birbirlerine yüzleri dönük yatarlarken geçmişi unuttukları gibi üzerlerine yapışan kumları unutmuşlar.Oğlan tutmuş Varlığın yanaklarını iki eliyle.Gözlerine bakarak ''Karşımdasın ve gerçeksin,uyanmak istemediğim rüyalarım gibisin.Ama sen gerçeksin.Sakın gitme.''dedi.
Varlık güldü ve kahkaha attı.''Bunları babamın yanında da söyle ne olur.''dedi alay ederek.
''İşte tam da bizi böyle görse ne olur?Bence mükemmel gözüküyoruz.''diye cevap verdi.Varlık evet yüzündeki o ifadeyi görmek isterdim gerçekten dedikten hemen sonra telefon çaldı.
- Babam arıyor.
- Ne?
(Güldüler)
Varlık telefonunu açtı.Babası kızının biriyle buluşmuş olacağını zaten tahmin ediyordu.Ama izin vermiyor5du göz yumamıyordu buna çünkü geçmişte birçok kadınla beraber olup onları kandıran gerçek bir çapkındı.Dünyayı da kendisi gibi sanıyordu.
Telefonu açıp, 'Nerdesin?' sorusu karşısında Varlık 'Çocuk parkındayım.'dedi.
Denizin dalga sesleri hiç de çocuk parkı ortamını hissettirmiyordu.
(Daha çok güldüler.)
'Hemen eve gel ve bu eğlenceye şimdiden bir sor ver.''dedi babası ve telefonu kapattı.
Varlık kahkaha atıp ''çocuk parkı mı?'' diyordu sürekli.Artık gülmekten karnı ağrıyordu ama aynı zamanda çok sinirlenmişti.Sanki yavaş yavaş kin büyütüyordu içinde.Gülmeyi kesip 'Ne hakla?' dedi.
Sevgilisi onu yatıştırmak için elinden geleni yaptı.Ne olursa olsun umutlu olması gerektiğini ve babasına kötü davranırsa belki bir daha hiç görüşemeyeceklerini hatırlattı yol boyunca.
Varlık sinirliydi.Hızlı hızlı konuşuyordu babasından şikayet ederek.O kadar hızlı konuşuyordu ki sanki beyini son hızla çalışan bir makina gibiydi.Yol boyunca sevgilisinin öğütlerini dinledi.Arada sarılıp birbirlerine anlamsızca bakıyorlar,el ele koşturuyor ya da öpüşüyorlardı.Yolu uzatmak için içten içe ellerinden geleni yapıyorlardı.
Plajın önündekji karanlık yola geldiler.
Gökyüzünde ne bulut ne de yıldızlar vardı.
Kapkaranlıktı..
Vedalaşmaları uzun sürdü.Varlığın en sevmediği şeydi vedalaşmak.Hatta ailesine,en yakın arkadaşlarına bile veda etmeden ayrılırdı çoğunlukla yanlarından.
Kapıya yaklaştılar hiçbirşeyi umursamadan rahat davrandılar ve istedikleri gibi sevdiler birbirlerini.Yerlerde zıplayan kurbağaları izleyip güldüler.
Sonra da biri sola,diğeri sağa..
Bahçenin yeşilliği arasında kayboldular.
Oğlan tam kapıya yaklaştığında Varlık! diye bağırdı.Koştular birbirlerine ve sarıldılar.
Kucağına aldı Varlığı.Doya doya öptü sarıldı ona.
''Sen gittiğinde kahrolurum,boğulurum ama acımı hissettirmem bizzat kendim olarak sana.Sana zarar veremem.
Her tarafı ağaçlarla çiçeklerle dolu olan bu bahçede hapsolduğumda sorarım bedelini onlara.
Tayfunla esen ağacın sallanan yapraklarında bulursun sesimi.Kaçmak zorunda kalırsam çıkaramadığım çığlıklarımı duyarsın tepelerdeki uluyan kurtlarda.Denizin rahatsız edici dalgalarında.Bir buket değil,binlerce çiçeğin olduğu kırları yakıştırabilirim ancak sana.
Orada istediğin kadar çiçek olur.Biz aralarında kaybolurcasına bütün gün birbirimize bakarız.
Sonsuza kadar beraber olmak istediğimi bir tehtit olarak gösterme bana.Bunu diyorum işte sana dedi DOĞA.