sürgüleri çekiliyor demir parmaklıkların
sessizlik esip gürlüyor koğuşlarda
her bir ranza da ayrı yalnızlık
aynı sohbetler volta atıyor ağızlarda
ilk günkü gibi değil hiçbirşey
sıcaklığı unuttuklarından mıdır
artık üşümüyorlar mesela
dokunmaya karşı dokunulmaz
hissetmeye karşı hazır
ama nasır olmuş elleri ellere deymeyeli
anılar saklambaç
mutluluk körebe
görüşgünü yakar top olmuş içlerinde
geleceğe dair hesapsızlar belki
ama her sabah
sil baştan yazdıkları
bir kitap var avuçlarında
umut adında

biz dışarda olanlar
içerdekilere göre suçsuz olanlar
gürültüyle akan şehirde
kendi adımlarını duymayanlar
geceleri yukardan bakınca sapsarı ışıklarıyla
bir peteğe benzeyen dünyada çiçeksiz kalanlar
kutu kutu ayrışmalarımız
kendimize ait peteği doldurma çabamız
gariptir
yorganı kaybetme korkusundan mıdır
üşüyoruz mesela