Şimdi attığım en son kahkahayı kimin tuttuğunu düşünüyorum. Yalan mıydı yoksa benim tuttuğum tebessümlerin çoğu, çünkü sadece birkaç tanesini hatılayabiliyorum. Ama gözyaşlarım daha şanslılar bu konuda. Yoldan bir mendil çevirip sorabilirsiniz.
İnsanoğlu tutunmayı seviyor. Dün ve yarına bağlanan iki uçurumun ortasında yaşıyor. Onun için tutunacak bir dal, bir el istiyor.
Artık geldiğimiz nokta uçurumun adını koymaktan ibaret: Yalnızlık...
Yirmili yaşlardayken bir kuş özgürlüğü çağrıştırır insana. Ama eğer altmışlı yaşlardaysanız. Hele birde herhangi bir parkta, sessizliğin rüzgarla okşandığı bir banktaysanız, üstüne üstlük elinizde avucunuzda bir kap kuş yemi kalmışsa, kıryıl önce ki özgürlük şarkısı
bir yalnızlık senfonisine dönüşmüştür artık.
Hayatınızda ne kadar boşluk bıraktınız? Ve bu boşlukları içine gözyaşı değdirmeden doldurabilir misiniz? Kupkuru bir gününüz oldu mu? Yada bir bayram günü saygı ile öptüğünüz bir elden aldığınız mendile hiç ağladınız mı?