Bir mum ışığıyla aydınlandı kalbimdeki odalar.Hiç düşünmediğim bir zamanda geldin aklıma.Birden söndü senin aydınlık dediğin mum.Yine eskisi gibi karanlıkta kaldım yalnızca.Oysa ki ben bir tek aydınlıkta sevmedim seni.
Senin benim olabilme ihtimalini sevdim.
Yarınları diledim,dünlerden vazgeçtim.Aşkıma kılıf uydurmaya çalıştıkça,kılıfa gerek olmadığını gördüm.Zaman öyle hızlı geçtiki seninle ,akıp giden ömrümü sana hasret yaşadım.Yanındayken ,yanıbaşındayken,gözüm dalardı,yavaşça akardı gözyaşım göz pınarlarımdan süzülüp tıpkı bir sevda gölü gibi..Herşeye cevap veren yüreğim suskun kalmıştı bir an..Kalbim tıpkı eziyet gören bir tutsak gibiydi.Senin tutsağın olmuştum anlamadan .Öyle bir tutsaklık ki bıkıp usanmayacağım,benii yaşatan bir tutsaklık..
Ellerim bağlı,gönlüm kelepçeliydi artık.Kelepçelerimi bizzat kendin takmıştın bileklerime.Öyle çok acıttın ki bileklerimi gözlerine bakarken hissetmemişim.Ölüme mahkum darağacındaki mahkumlar gibi seni diliyorum son nefesimde seni istiyorum.Neredeysen çık gel sevgisini gönlümün kafesinde hapsettiğim,neredeysen çık gel aşkınla huzur bulsun şu yaralı yüreğim..İpin ucunda son nefesim..ve o son nefeste sana tımarhanedeki delilerin birbirine gösterdiği hırçınlık kadar hasretim.