Hayatımızda belli insanlar vardır, onlar özel insanlardır. Sevmeyi size onlar öğretir, gülmeyi, ağlamayı, paylaşmayı, hata yapınca af dilemeyi. Onlar ki sizi siz yapan yegâne insanlardır. Hayat boyunca yorulmadan dururlar yanınızda. Hiç eksik etmezler desteklerini. Öyle sıkı sararlar ki sizi siz bile şaşırırsınız. Bu nasıl özverili, derin bir sevgidir diye düşünürsünüz.

Sonra başlar hayat yolculuğu… Onlar olmadan yürümeye çalışırsınız. Önce düz bir çizgi gibidir, düşmek yok, sendelemek hiç yok. Büyük bir özgüvenle yürürken birden takılıverir ayağınız. Başladınız mı sendelemeye gerisi hiç bekletmeden gelmeye başlar. İlk kez takıldığında ayağınız çok daha güçlü bir şekilde ayağa kalkarsınız, belki de ilk hatada takılır düşer ve kalkamazsınız. İşte bu gibi durumlarda koşarak onlara gideriz, sarılır ağlar, af diler, tavsiye isteriz. Bize doğru yolu göster deriz. Anlamasını bekleriz, saygı duymasını her şeye rağmen sevmesini. Her durumda bize destek olmalarını…

Bizleri bu kadar çok sevmelerine rağmen bizler onlara bağırır, onları kırar ve üzeriz. Bazen de alır başımızı gideriz onların olmadığı hayatlara. Karşı olduklarını, üzüleceklerini bile bile vazgeçeriz onlardan, bazen aramayız da.

Oysa onlar hep bekler bizi. Her durumda affetmeye hazır durumda. Kapıları hiç kapanmamıştır bizlere. Elbet geleceğizdir ve onlara öyle içten sarılacağız ki annem ve babam diyerek. Gözlerimiz kavuştuğunda konuşmamıza bile gerek kalmayacak. Çünkü onlar bizi öylesine candan seviyorlar. Hiç bir şey, hiçbir hatamız onları bizlerden vazgeçiremez. Anne ve baba olmak öyle sanrılı öyle sancılı ama öyle güzel bir şeydir ki onlar için. Evlat demek hayat demektir onlar için. Biz olmadan uyuyamazlar bile.

Öyle güzel insandırlar ki onlar. Annedir o candır, babadır o aşktır. Her sorunun içinden çözümü bulan, her zorluğu aşan, her durumda elimizi tutan ve bu elleri hiç bırakmayacak olan, hani derler ya gerektiğinde canlarını verebilecek, ağladığımızda bizden daha çok ağlayan, güldüğümüzde daha çok gülmemiz için uğraş veren, sevmenin ne demek olduğunu öğreten yüce insanlar, iyi ki sizler bizim yanımızdasınız. Onlar bizim daimi hayat ortağımız. Bir gün değil anne ve babanın günü, her daim her an… Hayatımızdan hiç eksilmeyin…

Kötü İçerik Bildir
Gerekçe: Okumuş olduğunuz metnin İzEdebiyat Yayın İlkelerine aykırı içerik barındırdığını ya da başka bir sorun içerdiğini düşünüyorsanız lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktır ve en kısa zamanda editörlerce incelenecektir.

Söyleyeceklerim var! Bu yazıda yazanlara katılıyor musunuz? Eklemek istediğiniz bir şey var mı? Katılmadığınız, beğenmediğiniz ya da düzeltilmesi gerekiyor diye düşündüğünüz bilgiler mi içeriyor? Yazıları yorumlayabilmek için üye olmalısınız. Neden mi? İnanıyoruz ki, yüreklerini ve düşüncelerini çekinmeden okurlarına açan yazarlarımız, yazıları hakkında fikir yürütenlerle istediklerinde diyaloğa geçebilmeliler. Daha önceden kayıt olduysanız, burayı tıklayın.

 

---

İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.

---

Yazarın sevgi ve aşk kümesinde bulunan diğer yazıları...
	Baba Demek Can Demek Babaannem Aşk ile Mantık Sevgi Dediğimiz Şey Aşkın Araf Zamanı
Yazarın deneme ana kümesinde bulunan diğer yazıları...
	Bir Göç Var Rumeli'den
Yazarın diğer ana kümelerde yazmış olduğu yazılar...
	Bazen [Şiir]