Ne vakit
Kalbimle barışık
olmayı dilesem


Ruhumun
sukut eden melaliyle
Nefsimi tezkiye
etmek için didinsem


Fikrin
ve ilmin sahrasında
azmin vecdiyle irkilsem


Aşkın,
aklıma ve izanıma
şefaat ettiğini öğrenip


Yılgın
ve yorgun ümiylerimi
yeniden yeşertsem


Her lahzasında
hamdetmeye erişip


Mütmain
sinemle göçüp gitsem
Avuntu yerine edebi bilsem


İnsan
olmaya namzet canım
Nefsi marazları sinesinde
barındıran naçarım


Takiye
adına maslahatı
sevmeyen kanım


Çıkarım
için ulufeye iltifat
etmeyen can-ı bizarım


Ne zaman
hinlik yapana şahit olsam
Bin türlü yüzünü
görmekten hiç hazlanmasam


Yalan
ve yanlışları
vaktine bırakıp sussam


Kalbi sancılarıma
aldırmadan uyusam,nazargah
olan gönlü ne yapsam


Ne yargıcım
Ve ne de hakim
olmaya namzet hicranım


Ancak
nefsiyle baş etmek
için azmeden vicdanım
Münker
olan ne varsa
nasıl yok sayarım


Kerih
teselileri ruhuma
anlatmaya utanırım


Pişkin
olmaktan ziyade
yok olmayı erdem sayarım


Şeref
adına ne varsa
ibretle idrakimde ararım


Akan zamana
ve yazılan kitaba bakarım


Mavera meşkini
sıkılmadan yaşarım
Aşkın halinde ki umuda kanarım


Can,
canan için rehberdir
Hangi saikin hakikatinden
söz eden dilberdir


Hak, ruhuma
neşe veren muhabbettir


Hakikatin
ihyası kalbimde ki
ihlasla muteber olan vecdir


Ecir,
nefsi esir eder,
yüreği serinletir


Kapalı
kapıların açılması
için ilm-i edebi öğretir


Zan
adına ne varsa
azabıyla ruhu inletir


Önyargılar
için nasıl bir iman ki
inşirahımla yol alan sefil


İnsanı
yücelten söyle nedir
Ahsen-i takvim üzre
taltif edilen gönül kimindir


Şer için
neden tedbir ve teşhiş
kitab-ı celilde hikaye edilmiştir


Sünnetin
ihyası kim içindir,
mübelliği olmak bu kadar
acı bir hüzün müdür


Aynalar,
süretinden yansıyan
zahirini aşikar eyler


Nefsin
ve kalbin şehrilmesi
akıl ve izanın için iradene meyleder


Azim, ruhun
hakikatinden nükser,
aşkın esininde rızay-ı bariyi diler


Yoksa yaşamak,
nefes almak için neye bedel,
nar ve nur mizan için ne bekler




Mustafa CİLASUN