Suskundur yapraklar
Uçamayan nice kuşlar, umudun vaktinde solanlar
Sabrın hicranıyla burkulanlar, hüznün kanaatiyle şevksiz yol alanlar
Adım adım buğulanan soluklar, nefesi yoran ağıtlar, bin dert ile hıçkıran canlar



Ne kadar hayret etsem
Kalbimin hüznüyle demlensem, firkatine erişmeden ölsem
Umutlarımı efkumun renklerinde diritsem, içimi burkan hasretinle nefes versem
Anlatmaya fırsat bulamadığım hislerimi resmetsen, yazdığım nameleri hasretsem



Deniz dalgasız durulmaz
İnsan hiç hatasız olmaz, sevgi kalbin kuraklığında bulunmaz
Vecdin her sahnesinde zan ruhun ecrini anlatamaz, aşk asla nefsin feysi olamaz
Akıl ne kadar tutuklu kalsa, sevdanın rengini siyaha boyasa, ihsanı kula yaşatmaz



Her nefes Rabbinin esinidir
Rahmet ve mağfiret asla gerekçesiz değildir, mühlet kimindir
İnsanın asabiyeti cehlindendir,irfan ve izan ise aşkın refakat ettiği zindeliktir
Kul olmayı başaran liyakat sahibidir,Rabbini hakkıyla tanıyan aşkın vecdindedir



Ne kadar kal etsem aldırma
İçimi titreten hissiyatıma kıymet atfedip ruhumu ağlatma
Sefilliğim her vakit karşımda, urbasız can ne kadar ruhunun ve kalbinin farkında
Edebin halsizliği çıkıyor karşıma, gözyaşlarım nedense çaresiz refakat ediyor ona



Ey şehretmeye malik olan can
İhsan ve inayetin halinde dirilen insan, kadrine muhtacım
Hamiyetin için ne kadar sınırsız açım, her serdettiğin kalin şevkine ihtiyaçlıyım
Suskundur lisanın,kalplerin hicranını aynen hissediyor ruhun, nasıl anlatmalıyım



Ne vakit kalemi alsam elime
Bin bir düşünce şekilleniyor her nasılsa naçiz zihnimde
Yazmak adına umut beslesem bile, sığ fikrim kifayet etmesede, istiyorum yine
Hissediyorum vakit ayırdığını, niteliksiz satırlarımı okuduğunu aşikar etmesen de



Artık içim gülüyor, sürur diriliyor
Hazanın ayan hali halimi titretmiyor, baharın şiarlaşan şevki beliriyor
Sukun kuşlar çıvıl cıvıl ötüşüyor, mecalsiz yapraklar meltemle ruhuma sesleniyor
Ne kadar yadetsem az geliyor, sessizliğin ihtişamı bir senfoni misali içimde inliyor





Mustafa CİLASUN