Ne söylesem çare değil
Feveren olan halime refakat eden bu nefsim cani değil
Elhak aklım kıt değil,merakım sukut bulmuş değil,azmim hırsın elinde değil
Niye nehyin içindeyim, arızalıdır bedenim, nefsim için mi ben böyle bir hederim




Alıp başını gidiyor an
İçinde kaybolduğum zaman,idrakime erişmiyor mu furkan
Hangi lisanı öğrenmeliyim, vecdimle hemhal olup aşkın firkatiyle inlemeliyim
Sevdanın şadıyla figan etmeliyim,sabrın kaftanını giymeliyim ve kanaat etmeliyim




Babam göçeli çok oldu
Annemi mahsun bırakan bir karardı, gözyaşlar yine başladı
Annem ne vakit yalnız kalsa,keder halini hiç bırakmasa, yadıyla hemhal olsada
Derin bir sızısı vardı, derd-i gamıyla yol alan bir insandı, niye suskunlaşan nisaydı




Kabir ziyareti ikramdı
Tek başına dertlenmeyi arzulardı, sessizce etrafına bakardı
Kimbilir neler mırıldanırdı, yüreğinde ki sırları bin hüzün ile demek ki anlatırdı
Ziyadesiyle bir rahatlamanın iştiyakıyla ayağa kalkar, latif birşekilde vedalaşırdı




İçim hicranla sızlardı
Nazar ettiğim vakit sakınırdı, başını önüne eğip yürürdü
Ne kadar düşünsem, halinde ki hasretin vecdiyle inlesem asla kifayet etmezdi
Ruhu edep içindeydi, nefsini asla öncelemezdi, hizmet adına kendinden geçen naifti




Elbette ki ahı vardı
Lakin her nasılsa kimseye aşikar eylemeyen bir nazdı
Ne zaman seslensem tebessüm ederek yüzüme bakardı, söyleyemedikleri vardı
Bazen engin bir sancı başlardı,yoksa gelininden mi bizardı,susması mı bir kanaattı




Garipleri çok severdi
Ne varsa elinde vermeyi dilerdi, memnun etmek isterdi
Gözü pek bir nefesti, sözünü esirgemeyen kanatti,ne derleri hiç önemsemezdi
Sarsılmayan bir imanı vardı, her halukardı niyazıyla beraberdi, ecri esirgemezdi




Babamı yalnız bırakmadı
Bir ikindi vakti bahtının kazasına uğramıştı, yalnızdı
Telaş içinde yoldan geçerken bir araç çarpmış ve o an havada birkaç takla atmış
Yere yığılmış, kanlar içinde kalmış ve nefesi kesik kesik gelirken hemen kaldırılmış




Haber geldi,an bitmişti
Telaş ne kadar anlamlı bir saikti, acilin kapısında ne çok insan birikmişti
Annem kan yumağı olmuş, her yanı kırılmış,doktorlar umut yok diyerek bırakmış
Bir müddet sonra kalbi sustu, kimseyi görmeden umutlarında yolculuğu başlamıştı






Mustafa CİLASUN