Yedi yaşımda gördüm ilk cenaze evini
Her çocuk kendini ölümsüz sanır
Büyüdükçe ölümü tanır
Büyümek lafını sevmem bu yüzden

Bir sürü çiçek vardı
Bir tane bıçak
Bir sürü insan
Bir beyaz kefen
Kolonya kokusu ve gözyaşı

Daha dün sapasağlamdı
Cuma günü balık yemeğe götürecektim onu
Geçen hafta konuşmuştuk daha
Bitmeyen bir dolu cümle
Anılar karışıyordu birbirine
Nasıl oldu
Herkes meraklı ve suratsız

Nasıl oldu
Kan geldi ağzından
Aniden geldi
Oturmuş gazetesini okuyordu her zamanki köşede

Cuma günü balık yemeye gidecektik
Çok severdi çuprayı
Teyzesine haber verdiniz mi
Çok severdi teyzesini
Söylemedik, o da hasta şimdi…
Gazetesi elinden düştüğü gibi duruyor
Çok severdi gazete okumayı
Oğlu yola çıkmış İzmir’den
Çocuk ne haldedir kimbilir
Baba oğul çok severlerdi birbirlerini
Ne diyelim ‘Allah sıralı ölüm versin’

Yedi yaşımdaydım
Hüzün ne kadar da telaşlı bişey
Aynı biz çocuklar gibi telaşlı

Nasıl oldu
Kan geldi ağzından
İçerde mutfaktaydım
Koştum ama yetişemedim
İnsan yetişebilir mi ecele
Hüzün ondan mı bu kadar acele

Yedi yaşımda gördüm
Bir ölünün gözlerini
Bir ölünün gözleri ne kadar da benzermiş
Yeni doğanın gözlerine
Otuz yedi yaşımda tattım ilk baba olma telaşını
Evet hüzün gibi telaşlı bişey
Nasıl oldu
Küvezde
Dört gündür bekliyoruz
Oğlum yapayalnız cam bir tabutta sanki
Sarılıktır o, her bebekte olur
Kaç kilo doğdu
Para koparmak içindir küveze koymaları,
Kime benziyor peki
En çok yaşama benziyor benim oğlum
Çıkar çıkar bıkacaksınız sonra
Sezaryen oldu ya ondandır
Doktor ne diyor

Yedi yaşımda
O cenaze evinde o yaşlı kadın
Allah sıralı ölüm versin dediğinde
Hiç bir şey anlamadım
Dedem öldüğünde elli yedi yaşındaydı
Kimse öldüğünde kaç kilo öldü demedi

Otuz yedi yaşımda dünyaya geldi oğlum
Ona bir sürü şey öğretecektim
Doğar doğmaz ondan bişey öğrendim

Sıralı ölüm…