kanımca, karıncadır zaman
kendi ağırlığının  bin katı yükü taşır,
taşıyamadıklarını doğamıza bırakır.

ve tessettürdür
çıkardıkça heveslenir ruhumuz anbean.

açlıktır tabiki zaman
doyunca mideyi bozan,
kustukça kendini bulayan.

karlar altında kalınca zaman,
yok olduk bak gülüm sanki herşey antideprezan.

zannımca aciz bir vampirdir zaman,
tohumunu tabutuna bırakan.
 

Arkadaşlaşmak ;
sonsuza dek ezdiğim şarkı,
Bildiğim küfür , bilmediğim sevi,
Cin sarsıntısı ; tenimde egonun elleri.

Bir gece sahiden senin için bitirilmesi imkansız  bir şarkı yazabilmek adına “komadan” çıkmamaya çalışarak,  arkadaşım olduğunu ezberletmeye çalıştım dudaklarıma nakarattan önce.
Çoğunlukla söyleyemediğimiz doğrulardır en sevdiğimiz şarkıların nakaratları, mırıltılanır kanatlarında kiç dönmüş acının ve bana döner göğün talihsiz sabaha kıvrılan bir somunluk yüzünün tekrarı.
Kimseyi aramaz içim
yine de birileri şahit olsa fena olmazdı,
bu fena hale,
nasıl ben çok acıkmışım serüvene ,
dilimin uçuk pembe yara şiirine ?

gülümsemek diye bir şeyin bahsi söz konusu olabilir mi tanının bize avucunda su misali bahşetmeyi en çok arzuladığı acı dururken ?
acı mı yapar insanı insan , özümseyebileceği en karmaşık şekle insan mı  sokar acıyı ?

Adımı sesinin  yanına koy .