Bugün yazmaya yeniden başladım.

En umutsuz olduğum anlarda yazmaya başlıyorum artık. Eskiden, coştuğum, aşık olduğum zamanlarda başlardım. Hayatımın dönüm noktasındayım. Zirveyi görmeden bıkkın ve yorgun ulaşmayı başarı addettiği tepeye sırtını dönen dağcılar gibiyim.

Hayat devam edecek. Bunu söylerken ne eminim ne de sevinçli. ama hayat devam etsin, günlüğümü okuyan seni bilmem ama, sevdiğim bir kaç insan var onlar için devam etsin, hadi senin için de devam etsin.

Neden mi yazıyorum?

Bağlı olduğum tür, yani insan sosyal bir varlık da ondan. Elimde olmadan yaradılışım gereği paylaşmak, ilgi çekmek ve beğenilmek istiyorum. 

Ben bir insanım. zaaflarımın ve onların aşındırdığı isteklerin ve hepsinin birden saçmalığının farkına varmış o yüzden bunalan, herkesden uzaklaşan, zamanını bekleyen bir insanım. Bir gün benim de zamanım gelecek.O zaman noktasında mutlu olabilirim, mutlu da edebilirim.  O zamana kadar yalnız başıma somurtarak oyalanmak istemiyorum. o yüzden burada uluorta yazıyorum, yazmaya başlıyorum günlüğümü.

4 Kasım Salı, böyle geçecekmiş demek ki, böyle bağıra ççağıra.