19.47
Merhaba...
Olayların bu dereceye geleceğini seziyordum aslında. Ama bir türlü kabullenmek istemiyordum. Ama kaçınılmaz son. Geldi işte...
Sana tamamen elveda demek o kadar üzdü ki beni... Hep bir gün beni seversin diye bekledim. İçimde azıcık da olsa bi umut ışığı vardı. Şimdi o ışığı kendi elerimle söndürmek zorunda kaldım. Bu benim iyiliğim içindi sevdiğim.
Doğum günümde gözüm hep senin yazacağın o bi kaç kelimeyi aradı. Beni az da olsa düşündüğünü gösteren iki küçük kelime... Çok şey değil istediğim senden. Senin için beslediğim o büyük sevginin yanında senden iki kelimecik beklemem çok mu?
Her şey birikti. Gözümün önüne iki senedir olanlar geliyor bir bir. Senin için döktüğüm o gözyaşları... Ne çok ağlamışım diyorum. Senin karşında ne çok küçülmüşüm... Beni biraz sevseydin bunların hepsine değerdi. Ama yapamadın. Sevemedin beni. Artık daha fazla küçülmemem gerekiyor. Senin de rahatın ve mutluluğun için artık senden tamamen vazgeçiyorum.
Bunu yazmak bile benim için çok zor. Ama söz sana bu son mektup... Umarım artık mutlu olursun. Bensiz hayatın mükemmel olur. Beni de merak etme. Her şey çok güzel olacak...
Bir daha görüşmemek üzere hoşçakal...