Bu güne kadar bir çok duygu hissettim. Mutluluk, hüzün, acı... Hepsinin bana iyi veya kötü etkisi oldu. Hayat tecrübesi kazandırdılar. Olgunlaştırdılar.
Ne hissedersek hissedelim yalnız başına yaşanmıyor duygular. En acısından en güzeline her biri paylaştıkça anlamlanıyor. Mutluluksa bu çoğalıyor anlattıkça ve ne gariptir ki hüzünse azalıyor, küçülüyor sanki. Ama en sonunda kişinin kazanımı oluyor. Bir parça daha güçlü devam ediyor yoluna.
Benim de her anımda yükümü hafifletecek yoldaşlarım oldu yanımda. Hiç bir zaman boynu bükük kalmadım iç dünyamda. Sevincimle gülümsemeler gördüm yüzlerde. Ve de bir damla gözyaşımla bana açılan şefkatli kucaklar... Ne zaman tereddüde düşsem, bana doğru yolu gösteren tabelalar gibi rehberdi dostlarım.
Şimdi, şu anımda yanımdalar yine. O yüzden korkmuyorum düşmekten, şaşırmaktan. Karanlıktan korkmuyorum, biliyorum ki şehrimin bir yerinde beni birer kandil misali bekliyorlar.
Kısacası ben dostluğun gücüne inanıyorum.Eğer siz de inanıyorsanız bırakmayın dostlarınızın elini. Bir gün etrafınızda tutabileceğiniz eller kalmayabilir...