YOLCU ABBAS
Belediyedeki ilk günümü bugün gibi hatırlarım. Kurbanlıklar getirilmiş davul zurnalar çalınmıştı. Kesilen kurbanlara üzülmüştüm biraz ama sonuçta benim için kesilmişlerdi. Gelenek olduğu üzere kanından bana da sürmüşlerdi.
Bu şehrin tüm caddelerinde dolaştım yıllarca. Neler neler gördüm. Kimler geldi kimler geçti. Geçenlerde kimi gördüm bilir misiniz? Neren bileceksiniz daha anlatmadım ki. Elindeki elma şekeri, kısa pantolonuyla annesinin yanında gelen o küçük adamı. Elma şekeri düşünce nasıl basmıştı feryadı. Evet, onu gördüm. Kocaman adam olmuş artık. Saçlarına beyaz bile düşmüş. Sahi ne kadar zaman geçti o günlerden bu günlere. Hey gidi günler hey.
Bir keresinde, kaçıncı sefer olduğunu hatırlamıyorum şimdi geçmiş zaman, hamile bir kızcağız gelmişti. Arabanın içinde doğum başlamıştı da hastaneye zor yetişmiştik. Nur topu gibi bir kızımız olmuştu. Adını Elif koymuşlardı. Yaa işte bak azıcık düşününce neler neler gelir hatırıma.
Bizim mahallenin okulunda okuyan öğrencilerle Çanakkale gezisine gitmiştik. Hani kusanlar olmuştu da bir güzel temizlemişlerdi. Sonra şarkılar söylemiştik hep beraber.”Ömür geçer yollar bitmez. Bu yollara ömür yetmez.”
Gerçekten de yetmeni arkadaş. İşte geldik gidiyoruz. Belediye garajında sıramızı bekliyoruz hurdalığa gitmek için. Bizden sonra neler olur bilinmez. Yeraltı treni gelmiş az harcayıp çok taşıyormuş, dediler. Bakalım bizim dostluğumuzun yerini tutacak mı?
Ben kim miyim? Ben elli yıla yakın hizmet vermiş bir belediye otobüsüyüm.