çünkü, herkes daha çok cümle kuruyor artık.

belirlenmiş, tanımlanış hislerle, harflerin iffetini, dilin insafına bırakarak konuşuyoruz. küfür ediyoruz, teşekkür ediyoruz. yalanlar imâl ediyoruz, tek nefes maliyetinde...

fiili başa alıp, özneyi aldatıyoruz. aldatmamız bile kurallara uygun...

bazen de edinilmiş hissizliği koyuyoruz yerine, saçma his yığınımızın. paketli bir nezâketin, fabrika ütüsü ile, "nasılsınız?" diyoruz. cevap da çok nâzikâne, sahte cilâsını parlatıyor; "iyiyim, sen?"

alınıyoruz, imâ ediyoruz, göndermelerimiz de var. söylemeye korktuklarımızın yerine, söylemişleri kurban ediyoruz. adak töreninde bir iki nokta yakıyoruz, virgüller kurtarmış kendini. susanları yenik sayıyoruz, kelimeleri yenildi diye. louvre'dan bir tablo çalınıyor, biz galerileri sesle dolduruyoruz.

zor olanı yaptığını iddia ediyor, harf katili, çene ishalinden muzdarip hâline bir sükûnet tabibi aramak yerine...

daha çok cümle kurduğu için herkes, konuşmuyor artık kimse