Nesin sen!
Yüzyıllık yalnızlık mı seninki, yalnızlığı sen bulmuş gibisin
Zamanı saymaktan usanıp hamallık edercesine bir hiç çekiş
Hadi oradan be adam sesin sözün altında sen mi eskidin!
Ellerin yumuşacık, toparcık; yok ne bir çizik, ne bir yara
Yoksa senelere paylanmış bir borç mu bu?
Kinle, nefretle, kibirle gerilmiş bir kefen
Kaç zamandır ordasın, içerdesin, belki de dışarıdasın?
Kaç zamandır kaçıyor sesin topraktan,
Kaç zaman oldu biri fısıldamadı adını kulağına,
Sahi adın ne senin?
Neden bu kadar değerli kederin?
Arkanda görüyorum, hışırtısı deliyor kulağımı,
Ne saklıyorsun?
O da ne kan mı damlatıyor ellerin.
Nesin sen!
Nasıl bir tutku böylesine vazgeçilmeyen,
Nerede bıraktın bedeninden arta kalanı?
Yoksa hep mi parça, hep mi yarımdın?
Konuşsana be adam!
Bırak havada kalsın düşmesin serzeniş,
Bırak geri çekilsin korkuya davetsiz geçiş.
Nesin sen!
Kime bu koyu kahve öfken,
Durma sessiz kurşunlarınla yüzüme karşı,
Korkuyorum gösterme ardını.
Kimsin sen, hangisiyim ben?
Konuş be adam!
Sesim kısıldı bağırmaktan, duymuyor musun?
Ben sen miyim sahiden?
Neyim ben?