Ailesiyle birlikte verdikleri karar, "cüzdanın sahibini acilen bulmaları gerektiği" yönündeydi.
Gerçi bir ara içindeki para, kötü kötü şeyler düşündürse de çabucak bu düşünceyi kafasından silip atmıştı. Sağına soluna baktı. Cüzdanın arasında öyle kimliğe benzer bir şey yoktu. Sadece içinde garip bir kart vardı. Kart olmasına kart idi de hiçbir şey anlamadı. Garip numaralar ve harfler vardı. Sanki şifrelenmiş gibiydi.

Kesin özel birine ait idi. İyi de böyle özel bir kişinin bizim evin civarında ne işi vardı. Genelde normal insanların yaşadığı bir semtti. Öyle şifreli kart taşıyacak insanların yaşayacağı bir yer değildi. Sonra tekrar kendi kendine konuştu. "Saçmaladın yine ne şifresi! Vardır bir sebebi" Her ne olursa olsun cüzdanı sahinine kendi teslim edecekti. Başkasına güvenemezdi.

Saatine baktı geç olmuştu. Yatıp uyumaya karar verdi. Zaten yorucu bir gün geçirmişti. Bir de bu cüzdan üstüne tuzu biberi olmuş, kafasını bir hayli meşgul etmişti. Dönüp cüzdanla konuşmaya başladı. “Ne vardı düşecek? Dursaydın ya sahibinin cebinde! Hem onu hem de beni sıkıntıya soktun!” diye kızdı. Sonra da kendine kızdı. "Kafayı yedin, cüzdanla konuşuyorsun yat artık" diye bu seferde kendine kızmaya başladı.

Sonra kafasını sallayarak kendisini sarmak için bekleyen yorganın altına girdi. O anda herşeyi unuttu.Ne güzeldi insanın yatağında olup uyuması. "Sabaha kadar bir şey düşünmeden uyuyacağım çünkü buna ihtiyacım var" dedi. Göz kapakları daha fazla dayanamayıp ağır ağır kapandı. Ve uykuya daldı.

Sabahleyin telefonun acı gerçeğiyle yani işe gitme vakti geldiğini hatırlatan çalmasıyla uyandı. Ağır ağır yataktan kalkarken emekli olmayı çok istediğini hatırladı. Ama nereye! Daha çocukları küçük ve okuyorlardı. Onların okul hayatlarının bitmesi gerekiyordu. Banyoya gidip elini yüzünü yıkadıktan sonra telefonunu ve kendisine yeni ihale olmuş cüzdanı alıp mutfağa doğru yürümeye başladı. Eşinin ve çocuklarının günaydınlarına cevap verirken bir ton şey düşünmeye başladı . Çalıştığı yerde patronunun kendisine ihale ettiği son işi ve gizemli cüzdanı düşünmeye başladı.

Birden saatine baktı. Servisin gelmesine az kalmıştı. Hızlı hızlı kahvaltısını ederken çocuklarının ve eşinin halini hatırı sorup bugün ne yapacakları hakkında küçük bir brifing aldıktan sonra çıkmak için antreye yöneldi. O sırada oğlu yanına yaklaştı ve okuldan spor parası istediklerini söyledi. Spor parasını verirken "harçlığın var mı"diye sordu. Bakışlarından olmadığını anladı. Çıkarıp ona da para verdi ve arkasından dikkatli harcaması için uyarıda bulundu.

Eşini öptükten sonra koşar adımlarla merdivenden inip servise doğru hareketlendi. Servisin bulunduğu yer biraz uzaktı. Hızlı gitmezse hatta koşmazsa yine belediye otobüsüne kalacaktı. Önce hızlı adımlarla yürümeye başladı. Sonra bunun yeterli olmayacağını anlayınca başladı koşmaya. Bu mecburi sporu haftada en az iki veya üç kez yapardı. Yine soluk soluğa servise yetişti.

Servise binip boş bir koltuğa oturunca aklına cüzdan geldi. Koşarken düşürmüş olabilirdi. Hemen aceleyle üstünü aradı. Yerinde durduğunu anlayınca rahatladı. Yolu uzun olduğu için "tekrar cüzdanı çıkarıp iyice bir inceleyim" diye düşündü. Sağını solunu kurcalarken küçük bir kart daha gördü. Üstünde bir numara vardı. Acaba bu numara cüzdanın sahibinin olabilir miydi?