belli belirsiz kişilere yazılan şiirler gibi görünse de
bu şiir, birinci tekil şahıs ağzından bizzat sana sevdiğimm..
dışarda yağmur.. içerde deniz yanlızlığım
bil ki deryaların yine isyanları oynadığı bi anda,
narin ve şeffaf bi kalp tarafından işlendi kağıda..
dalgaların kumsala vuruşu bir fasıl ama işitilenler hep bir fısıltı şuan,
ne kadar da anlamsız gelse de buğular arasından görünen şehir,
yağmur damlasının camda buluşma anı herşeye rağmen izlenmeye değer..
bir değil bin bilinmezlik taşıyorum şuan içimde,
sonunda gelişigüzel üşümelerde başladı işte bak..
merak ediyorum,
buğulu camlara adını veren sevdiğim şuan ne yapıyorsun kimbilir?
istanbulda da hava gök gürültülü, koyu mavi ve ıslak mı ?
yanlızlık seninde canını acıtıyor mu?
bende, bir yanlızlık ki şuan istesende gitmiyor
Ve bir sensin ki o çağırsan da gelmiyor...
gel üzme beni artık, ıslanma gözlerimin yağmurunda..
kaldır kafandaki soru işaretlerini ve gel lütfenn...
gel ki hüznün geleneği sona ersin..
zira kafamdaki umutsuzluk senfonisi son şarkılarını söylüyor artık
beklenen ve beklendiğini bilipte gelmeyen sen için..