Gökyüzünde güneş doğardı içimde sen.
Ardından kalbimde tomurcuklanmalar başlardı
İlk bakış,ilk yaramıydı bu
Sözümün gönlüne aksi düşünce
aynılaşma başlar sanmıştım,sırrını gizlediğindim.
Sevdan silineli yıllar oldu. Ben hala aynı,farkındalık arıyorum gitgide.
Yalnızlığıma kılıftın,gözyaşlarımı silecek naif ellerini ahh bulabilsem!
Seccaden yine aynı yerinde.

Hiç birşey değişmedi,yakıp yıkıp gitsende
yokluğun ziyadesiyle acıtıyor içimi bitmiyor işte.
Unutulmak yetmiyor,
unutamıyorum
Gözyaşım katren olsaydı.
Sevdam kuyuda yusuf,
yitmezdim belki böyle bir ela gözlüye.
Saksımdaki çiçeğimdin.
İçimdeki toprağın, yalnızlık vurdumu bizi böylesi kara bir gecede
Kaşla göz arası içime dokuduğum sevdam
Gözlerin gönlüme serilen ipek bir yorgan gibiydi.
Düşlerim kelimelerin esiri olmuş boğuşurken.
Sevdamı kuşlara kanat etmiştim,nereden bilirdim göç mevsimi erken uğramış yurduma.
Sen gibiydim.
Benliğimden uzak kıtalara savrulmuştum.
Ben gibiydin.
Bizlikten hiç olmamacasına uzakta.
Yıllarca peşinden sürüklenen küçük bir çocuktum,içimdeki çocuğu hiç büyütmeyen
Öyle ya gözlerinde mıhlanmamı birer milat sayabilirmiydim?
Yine kimsesizlğin koynunda alacakaranlık bir kabus görmekteydim.
Ödüllerin katmerli birer ayrılıkmıydı bana .
Ne batınında mutluluğa,ne zahirinde kederle dans edişimizin şavkı vururdu vuslata.
Bu kadar aşina ,bu kadar yakıcı olabilirmiydi (?) ayrılığın bize yansıyan yüzü.
Zamansızdık; büyük kentlerin kocaman yüreklerini bir araya getirmesiyle 2 gencin masalımıydı başlayan.
Uyumsuz tenlerin başkalaşan kader arayışlarına karışan tiz çığlıklarımız umutlarımızın noktalanmasıyla
bizi sırtımızdaki kamburumuza vurarak uçurumdan itiverirken ;dilek tutardım noktalanmasındı sevdamız.
Gündüşümü yakıp kavuran bu firak avuçları içinde daha ne kadar kanatabilirdiki beni ?
Nerelerdesin ?
Dizginlerini yitirdiğim kayıp zamanımdın sen....

EMİNE GÖL YILMAZ