soğuk duvarlar vardı siyaha boyalı kaldırımların üzerinde ve ben vardım herbirinin üzerinde, sen vardın bu şehir vardı. Yağmur değildi kaldrımları ıslatan, bu şehrin gözyaşlarıydı! Sen olmayı seçmen, ben olmayı seçmem ve sıfırlanmak, yok olmak. İki bilinmeyenli denklem hayat üzerine. Senin kararsızlıkların benim ısrarlarım ve biz olamayışımız. Birinci tekilde kalmamız hep. Otokontrol bir ilişki ve yansıması bedenlerimizin. Bir daha birey olamayışımız. Kendi realitesi hayatlarımızın. Bir insan tarafından sıfırlanmak. Hiç bir faydası yok daha önce bunları yaşamış olmanın. İzole edilmiş bir kalp, yaralı kısmın kenarındaki hücrelerin tipik önçimlenme tablosu ve bir kalbi yeniden yapılandırması. Darbeye toza suya şoka dayanıklı bir kalp, on kaplan gücünde. Kendi kaçışlarının farkında olmayan bir beyin ve gri hücrelerin bitip tükenmeyen emirleri. Şık bir ölüm tasarlamak kendi bedenine. Kendinden korkmak, bir daha olamamak, kendine küfretmek, ağlamak, barışmak. Ve sevmiyorum büyük çekirdekli yeşil zeytinleri, siyah buruşuk yaşlı zeytinleri seviyorum. Daha gerçekçi bir tad. Zeytin dediğin siyah ve burusuk olmalı. Ve sevmiyorum öpeyim ağbi muhabbetlerini, büyük çekirdekli yeşil zeytinlere benziyor. Daha gerçekçi şeyleri seviyorum. Falcı iki yol var diyor önünde, kalbin kabarmış. Bilmiyor benim suya toza darbeye şoka dayanıklı kalbimi. Palavra sıkıyor! Ölümsemek, kandırmak alınyazını, düş(le)mek. Yağmurla uyanmak bir kasım sabahı. İnsanlarda eşeysellik. Bitmeyen beyaz yalanlar ve hayat enzimleri, hayatı hızlandıran. Kırkyıl sonra bir sinema salonunda aynı koltukta ölümsemek hayata...