katliamdı aşk.
ölen ve öldürülen kalpler şehrinde.


yıkıntıların arasında masum bir çocuk gibi,
gözlerinde alev taşıyordun.
ellerinde dünleşmiş ağrılar sarmalı.
sarılmayan yaralarının aksine kanayan,
kanadıkça iz bırakan düş betimleri.
sesinin soluğuna saklanan kuşlar harabelerin arasından gülümserken,
gitmek en uzak fiildi dilinin ucunda.
masallar gibi yorgun
şiirler gibi eskiydi
adının duvarlara çarpışı.
denizlere salınan saçların
girdaplar yaratıyordu
aklımın okyanusunda.
yabanileşmiş intiharların arasında
en tanıdık ölümler buluyordun kendine, bana.
dilinin ucundaki en uzak ihtimali
seçiyordun kendine, bana
"biz" li kelimeleri çekerek kıyametine
hükmü sorulamayan benli, senli
anıları bırakıyordun bugüne, yarına.

gördüm, bildim, sevdim seni.
uyandırılmış öykülerden,
rüyalarını biçtim oysa kendime
meftundum
mecnundum
aşk aşk büyüdüm sana.
figüran değildim
karanlık perdelerin arkasında.
yıldız yıldız gözlerinin ötesine geçtim.
gördüm, bildim, sevdim seni.


nakarat ediyordu hayat
sana yazdığım şiirleri
siyaha karışan harflerin
temmuzunda yıkıyordun beni.
üşüyordum.
düşüyordum.

sesimin yazıldığı gecenin sabahında
dilinin ucundaki uzak ihtmallere
yenik düştüm.
tövbesi bozulan bütün şiirlerimi yaktım.
hamdım.
gidişinle piştim.
yokluğunla yandım. yandım. yandım.

katliamdı aşk
ölen ve öldüren kalplerin şehrinde.




mehmed asım.