Her karanlığımda, aydınlıklarımı isimlendiren sen..

Gecenin karanlığına tutunan yüreğimde, en bedbaht anlardaki ölümcül ruhumu;
Yüreğinin aydınlığında dirilten sen..

Yüzümdeki kederlerden birikmiş cizgilerin telaşındayken, korkularımıda gideren sen.
Mecalsiz anlarımda, sevgisinle en uzak yerlerden bile güç yollamasını bilen sen.
Umutlarımın.. umutsuzluklarımın, bir gülüşünde can bulduğu; yine sen.
En zifiri, karanlık dipsiz kuyulardan, el uzatıp aydınlıga ceken..
Yine en olmadık anlarda ihtiyaç duyduğumda; iki eli kanda da olsa koşup gelen sen..

Ve şu; herşeyin yapmacık olduğu dünyada;
Yüreğime, birgün acaba sensizde mi, kalacağım korkulari yaşatmayan.

Dipsiz kuyulardan cikardığın gibi;
Dipsiz uçurumlara bile benimle yürüme cesareti göstermekten korkmayacak olan yine sen..

Sen beni; tüm iç çıplaklığımla bilirsin..

Kahkahalarımda.. gözyaşlarımda..
Zorluklarımda.. acılarımda..
Canhıraş telaşlarımda; hep hazirdir degil mi; o kocaman sınırsız sevgi dolu yüreğin!..

Bilirim seni, ben tökezlesem.. sen düşersin..
Ben yaralansam.. sen kanarsın.
Bilirim ki ayaklarının seni taşıyamaz olduğun yerlerden bile; soluksuz düşe kalka dizlerinle, ellerinle gelirsin..

Diye, dillenirken ben..
Düşlerim, korkularım, sevinçlerim.. dillerim sözlerim, hep sende salınıp dururken..

Uyandım mı?
Sahi, sen hep 'Düş,'müydün?!
Duslerimde yarattigim bir 'Dost' düş'müydün?
Gerçekliğime uyandim diye..

Düşme..
Düşlerimden de düşme!..

Sen benim en gerçek Düşüm(müş)sün!..

Düşlerimde yaşattığım, olmayan dostum(muş)sun..

Herşeyin yalan olduğu gerçeklerden; daha gerçek 'Düş,' dostum..
Duy beni..
Düşlerimden düşme..
Sen yoksan, buz keser yüregim..
Yüreğim buz keser..
Buz..

Donarım!