Derdimi dinleyenler "yaşadıklarından asla pişman olma" dediler.Pişmanlık değilde değmeyecek yerlere serdim ya gururumu hani, ona karşı yenildiğim savaşta hiçe saydığım gururum varya bir daha gelmeyecek biliyorum.Bu yüzden üzülüyorum. Hani geçen zamanlarda asıl değecek insana gurur yapıp çıkıp gittim ya, herşeyi belkli de düzeltebilecekken.İşte bu karşılaştırmalar üzüyor,yoruyor beni.Bir de kendim olamamk sevdiğimin yanında...
Kopunca bağlar büyü de bozuluyor.İşte o zaman kendimi tanıyabiliyorum.Her ayrılığın tokadını işte o zaman hissediyorum yüzümde.Hafif pembeleşiyor yanağım.Gururu bir tek kendime yapıp izin vermiyorum damlaların yanağımdan süzülmesine.Hani dedim ya bir tek ona yeniliyorum diye bu beden daha fazlasını kaldırabilir mi, durmuyor yaşlar içimdeki acıyı haykırır gibi sıcacık süzülmeye başlıyor. Sonra günler , haftalar, aylar hatta yıllar zamana,bana, bize inat geçip gidiyor seni unutup kendim olana kadar...